ඒකපාර්ශ්වික ප්රේමය...........

Photo credit: paulchong.net

නුවර වැව උඩින් මළ හිරු බැස	යනවා
කැදලි කරා සියොතුන් පෙළ	පියඹනවා
සුපුරුදු රැහැයි හඬ සවනඟ රැව්	දෙනවා
මා සිත පාළුවේ හස්තෙන් මිරි	කෙනවා
පහුගිය දිනේ මෙවැනිම සැන්දෑ	වරුව
ගත කල අයුරු සිහි වෙයි සතුටින්	යුතුව
ඔබගේ සුමුඳු අතැඟිලි පහසින්	තුටුව
සිටි මා තනි වෙලා ඔබ නෑ මා	සතුව
වැව් ඉවුරේ ගල් පොත්තක මා	ළඟම
හිටියා එදා අමතක කර මුළු	ලොවම
ගොම්මං අඳුර වට පසුවත් සමු	ගැනුම
බැරි වුන අයුරු මට සිහිවෙනවා	තවම
මා නොමැතිව එක් දිනයක් වත්	විසුම
කරනවා තබා ඒ ගැන නිකමට	සිතුම
බැහැ කිව් ඔබම අමතක කර හැම	පැතුම
මා හැර ගොසිනි පොඩි කර පිපි පෙම්	කුසුම
මුළු ලෝකයම ඔබ ගැන බොහො දේ	කිව්වා
එනමුඳු එක හදින් මා මගේ පෙම	පිදුවා
මා දැනුවත්ව කිසි විට නෑ හිත	රිදුවා
ඒත් ඔබ ගියා මහදේ දුක	රඳවා
නියඟලා අලය වස බව මා දැන	දැනම
පියකරු මලට පෙම් කෙරුවෙමි හැම	විටම
නටුවේ ඇතත් සම විද යන විස	කටුම
තුරුලට ගතිමි මල විඳගෙන හැම	රිඳුම
මා ඇදැහුවේ ඔබගේ වචනය	පමණයි
මිරිඟුව හඹා ගිය බව දැන් මට	වැටහෙයි
ඔබ පෙම් නොකල බව හොඳටම	විශ්වාසයි
සිත මගේ හදා ගමි පසු තැවුමක්	නොමවෙයි