Pages

Wednesday 18 May 2016

මගේ ආදරණීය සහෘදයනී,




උපන් දිනයක් එළැඹෙනවා කියන්නෙ අපි තවත් වසරකින් වයසට යනවා කියල අපි දැනගෙන හිටියත් සහ අපි කොච්චර වයසට ගිහින් හිටියත් පෘථග්ජන අපේ හදවතට, හිතට එදාට දැනෙන්නේ අමුතුම හැඟීමක්. එහෙම නැතිනම් පොඩි උත්තේජනයක්. පුංචි කිතියක්. තමන් ආදරයකරන තමන්ගේ ආදරණීය සහෘදයන්ගෙ පුංචිම පුංචි සුබ පැතුමක් වුවත් ඒ හැඟීමට එක් කරන්නේ මහා විසල් ජවයක්. එයින් ඇත්තටම අපට නව ජීවයක් ලැබෙනවා. ඒ වගේම තමන්ට ආදරය කරන පිරිසක් සහ තමන්ව ඇත්තටම හඳුනා ගත්තු පිරිසක් ඉන්නබව දැනීමම සිතට ගෙන එන්නෙ විශාල සතුටක්. සැනසීමක්. මහා දහිරියක්.

අද වගේ දවසක තමයි මම ඉපදිලා තියෙන්නෙ. මුලින්ම මාව මෙලොවට බිහි කරපු මගේ ආදරණීය මෑණියන්ට හා පියාණන්ට මගේ ප්රණාමය පුදකරන්නේ ඔවුන් සැතපුම් දහස්ගණනක් දුරින් සිටියත් මගේ නළලත ඔවුන්ගේ පය පාමුල තබලා. ඔවුන් මට කාටවත් කරදරයක් , බරක් වෙන්නෙ නැති හොඳ මිනිසෙකු වන හැටි කියා දුන්නා. මහ පොළොවට, ගහ කොළට හා මිනිසුන් ඇතුළු සත්වයන්ට ආදරය කරන්න පුරුදු කළා. මහ පොළොවෙ පය ගසා අවංකව දිවි ගෙවන්න මම ඉගෙන ගත්තෙ ඔවුන්ගෙන්. කලාවට ආදරය කරන්න, කලානිර්මාණයක් රස විඳින්න හා යමක් කුරුටු ගාන්න මට කියා දුන්නෙ ඔවුන් දෙපළ සහ මගේ ගුරුවරුන්. ඒ හැමටම මගේ ප්රණාමය. 

ඉතාමත් විනෝදයෙන් ජීවත්වූ මගේ පියා මා උපන් දා ඒ සතුටට යහළුවන් පිරිවරා ගෙදර මහා ලොකු සාදයක් දැමූ බව මගේ මෑණියන් මට කුඩා කලදීම පවසා තිබුණා. ඉන් පසු හැම උපන්දිනයකම උදෑසනම අම්මා සාදා දෙන කිරිබත් මුලින්ම ජය ශ්රී මහා බෝධියටත් ඉන්පසු තාත්තා සමඟ අපේ නැන්දලා දෙදෙනාගේ නිවෙස්වලටත් ගෙන ගිය හැටි අද උදෙත් මට සිහිවුනේ සිහිනෙන් ගෑ සුවඳක් වගේ. පසුව ෆොටෝ සාපුවකට ගෙන ගොස් පිංතූරයක් ගැනීමත් ටවුමට ගෙන ගොස් අළුත් ඇඳුමක් රැගෙන දීමත් හැම උපන්දිනයකම සිදුවුණා. ඒව මට සිහිවෙද්දී දෙනෙත කඳුළින් බර වෙනවා මට දැනෙනවා. 

ඊයේ රාත්රියේ සිටම මගේ සහෘද මිතුරු මිතුරියන් හා සොයුරු සොයුරියන් මගේ ජන්ම දිනයට සුබ පැතුම් එවමින් පවතිනවා. ඒ හැමදෙනාටම පුදුගලිකව ස්තූති කරන්නට බැරි වුවත් ඒ හැම වචනයක්ම මට එකසේම වටින බව පවසන්නේ ඉතාමත්ම අවංකව සහ මහා සතුටක් , තෘප්තියක් හිතේ දරාගෙන. ඉන් ඇතිවන උත්තේජනය සහ ජවය තවත් වසර ගණනකින් මගේ ආයුෂ වැඩි කළ බවත් කියන්නටම ඕනේ. මා වෙනුවෙන් ඔබගේ කාලය හා ශ්රමය වැය කල ඔබ සැමටම මගෙ හෘදයාංගම ස්තූතිය. 

ඒත් මම මේ සතුටින් සිටින මොහොතේ අපේ මව් බිමේ තවත් පිරිසක් අසරණ වෙලා කියල ඔබ දැනටමත් දන්නවා ඇතැයි සිතමි. හදිසියේ ඇතිවූ මහා වැස්ස නිසා හටගත් ගංවතුර තත්වයෙන් ඔවුනට ඉතිරිව ඇත්තෙ ඇඳ සිටින වස්ත්රය පමණයි. ඔවුන් සමහරක් ජලයෙන් වටවූ උස් බිම්වල හිර වෙලා. සහනයක් සලසන්න යන්නවත් බැරි තත්වයක්. කෑමක් බීමක් හෝ හිසට සෙවණක් නෑ. ඒ අපේ , ඔබේම දෙමාපියො, සහෝදර සහෝදරියො සහ දූ දරුවො. එවන් පිරිසක් අසරණව ඇතිමොහොතක අපට සතුටු විය හැකිද? ඇස් කන් පියාගෙන සිටිය හැකිද? 

ලංකාවේ වෙසෙන අපේම මිනිසුන් දැනටමත් ඔවුනට සහන සැලසීම අරඹලා. ඊයේ ඔවුන් ඔවුනගේ දිවා ආහාරය අසරණ වූ ජනතාවට ප්රදානය කළ පුවතක් මම දුටුවා. ලංකාවේ මම මෙතෙක් කල් කළ කලාකරුවන්ට සහන සැලසීමේදී විශාල සවියක් වූ අසංගී අංජු විජේසූරිය සොයුරියට සහ ජයන්ත සුබසිංහ සොයුරාට මම දැන් දුරකථනයෙන් කතා කළා. ජයන්ත සොයුරා දැනුත් සිටියේ ඔවුනට සහන සැලසීමට යන ගමන්. දැන් හදිසියේම ඔවුනට අවශ්ය ඇඳුම්, පිරිසිදු ජලය හා ආහාර. ඉදිරියේදී වියළි ආහාර විශාල වශයෙන් අවශ්ය වේවි. 

ලංකාවේ මෙතුවක් කලකට කිසිවෙකඅට කුස ගින්නේ මිය යාමට අප ඉඩදී නැත්තෙමු. එදා 2004 සුනාමිය ආ වෙලාවේ අපේ මිනිසුන් එකා මෙන් වැඩ කළ හැටි උදව් කළ හැටි අපි දුටුවෙමු. 

ලංකාවේ වෙසෙන සහෘදයනී ,ඔබට ජයන්ත සුබසිංහ ඇතුළු ඒ පිරිසට එකතු වී සහන සැලසිය හැක. එංගලන්ත වාසී මගේ මිතුරනි, ඔබට හැකිනම් හැකි පමණින් ආධාරයක් කරන්න. මුදල් එකතු වූ පසු මම මේ සිකුරාදා ජයන්ත සුබසිංහ සොයුරාට එම මුදල යවන්නට හැකිය. 

වෙසක් සඳ නැග එන මේ දින කිහිපයේ අප අපේම මිනිසුන්ට සරණක් වෙමු. එන්න අප හා එක්වන්න. එය මේ වෙසක් සමයේ කරන උතුම්ම පුණ්යකර්මයක් වනු ඇත. අද මගේ උපන්දිනයේ ඔබගේ උදව්ව මට ලැබෙන උතුම්ම උපන්දින තිළිණය වනු ඇත. 

ලංකාවාසී සහෘදයනී, ඔබට ජයන්ත සුබසිංහ සොයුරාව මේ නොම්බරයෙන් අමතා 0775225454 ඔහු හා එක්විය හැක. 

එංගලන්තවාසී සහෘදයනී, ඔබට හැකිනම් පහත ගිණුමට ඔබට හැකි මුදලක් බැර කළ හැක. 

Chandana Gunasekera
Santander bank 
EVERYDAY CURRENT ACCOUNT
09-01-28 

ඔබ සියලුම දෙනාටම නැවතත් ස්තූතියි!

චන්දන ගුණසේකර- එක්සත් රාජධානිය

Friday 13 May 2016

සති අන්තය අබිමුවදී.....



ඇතත් හිරු සැඟවී වලා තුළ අලස වී අද වැතිරිලා
සිතත් එලෙසින් මලානික නැත හැඟුම් බරටම ඉපිලිලා
නැතත් මා අත මුඳල් යහමින් දිවිය සතුටින් ඉතිරිලා
විතත් මධු පිරි මග බලන් ඇති සතියෙ අවසන එළැඹිලා

නග්න අතු ඉති වසා ලෙලදෙන හරිත පැහැ ඇස් පිනා යයි
සිංදු කියනා සියොත් කැල නිති සවන් පුරවා මිහිර දෙයි
ලන්ද සරසන පුෂ්ප මුවරද බඹර පහසින් ඔකඳ වෙයි
ඉන්න මේ ටික කලට තව වෙන කුමට තැවෙනුද සිත කියයි

බිරින්ඳෑ සහ දරුවො සමඟින් ගෙවෙන කල දෙව්ලොව සමයි
මිහිරි වදනුයි රසැති අහරයි සිතට හා ගතටද සැපයි
ඇරඹුමේ දී තිබුණු සුව නම් ඉරිද හැන්දෑවට නිමයි
සඳුදා උදයෙම දෙව්ලොවින් බැස යථාලොව වෙත යා යුතුයි

චන්දන ගුණසේකර- එක්සත් රාජධානිය

Wednesday 11 May 2016

දීපන් නැරඹුවෙමි......



ලංකාවේ උතුරුකරේ තල් රුප්පාවක් යට හැන්දෑයාමයේ දර්ශනයකට කැමරාව නාභි ගත වෙයි. එහි සිටින අවි ගත් LTTE සාමාජිකයන් පිරිසක් වෙඩි වැදී මිය ගිය තම සඟයන්ගේ සිරුරු පිළිස්සීම සඳහා වන සූදානමකි. ලී මැසි උඩ බාවා තල් කොළ වලින් වැසූ සිරුරු වලට ගිනි දැමීමෙන් අනතුරුව තම ලේ වැකුණු ඇඳුම් උණා සාමාන්ය ඇඳුමින් සැරසෙන තරුණයෙකි. මුහුණ පුරා රැවුල වැවී මහා විඩාබර දෙනෙතින් යුතු ඔහු, උණා දැමූ ඇඳුම් මිනී දැවෙන ගිනි මැලයටම විසි කරත්ම කැමරාව ගින්නේ පිළිස්සෙන හිස් කබලකට එල්ල වේ. සිනමා පටයේ නාමාවලිය තිරයේ දිස්වේ.

ඊළඟ දර්ශනය අවතැන් වූවන් වෙසෙන කඳවුරකි. යාන්තමට අටවා ඇති මඩු හරහා දිවයන තරුණියකි. යාලිනී නම් වූ ඇය දෙමළ භාෂාවෙන් කාත් කවුරුවත් නැති දරුවකු මහා කලබලයකින් එහෙ මෙහෙ දිව යමින් සොයයි. එක් පොලිතින් වැසූ මඩුවකදී ඇයට මව මිය ගොස් ඇති කාත් කවුරුත් නැති කුඩා දැරියක හමුවෙයි. දැරියගේ නම ඉලයාල්ය. 

ඉන්පසු ඇය, යාලිනී සිටින්නේ,  LTTE සංවිධානයේ කාර්යාලයකය. වෙනත් අයෙකුගේ ගමන් බලපත්රයක් ඇයට ලැබෙන අතර සොයා ගත් දැරිය සහ කාර්යාලයෙන් ලැබුණු සැමියෙකු සමඟ ඇය ව්යාජ පවුලක් අරඹයි. ඒ සැමියා නම් පළමු දර්ශනයේදී ඇඳුම් උණා ගින්නට දැමූ තරුණයාය. " දීපන් " ඔහුගේ නමයි. නොදන්නා සැමියකු, නොදන්නා බිරිඳක ඊටත් වඩා නොදන්නා දෙමාපියන් සමඟ තනිවන දරුවකු , නොදන්නා රටකට පැන ගොස් නව දිවියක් ඇරඹීමට සැරසෙයි. මෙයටත් වඩා තවත් අවිනිශ්චිත අවදානමක් ඇතිද? මේ සියල්ලම යුද්ධයේ අතුරු ඵලය. එයට ජාතියක් ජන්මයක් නැත. මම යුද්ධයට ශාප කරමි. 

ඇය සරනාගතයකුසේ ලංඩනයට යාමට සිතුවත් ඔවුනට බෝට්ටු වල නැගී ඉංදියාවෙ මදුරාසියට යාමටත් එතැනින් ප්රංශයට යාමටත් සිදුවේ. බෝට්ටුවට ගොඩවීමට තම වාරය එනතුරු මුහුදු වෙරළේ කෑලි කැපිය හැකි අඳුරේ බලා සිටින ඔවුනගේ දර්ශනය අතිශය සංවේදීය. තාත්විකය. 

ප්රංශයට යාම සඳහා කෙරුණු සම්මුඛ සාකච්ඡාවේදී පෙර LTTE සාමාජිකයකු වූ දීපන් , තමන් මාධ්යවේදියකු ලෙස හඳුන්වා දෙමින් පැවසූ ව්යාජ කතන්දරය බැහැර කරන භාෂා පරිවර්තක ලෙස එතැන සිටින දමිළ තරුණයා( ඔහුත් පෙර LTTE සාමාජිකයෙකි) ඒ හේතුව ශක්තිමත් නැතිබව පවසා රජයේ හමුදාව තමුන්ට දසවඳ දුන්නා යැයි පවසන ලෙස දීපන්ට උපදෙස් දෙයි. එම සිදුවීමේ දී යුද්දයෙ දී සිදුවූ හා සිදුවුණි යැයි ව්යාජ ලෙස මවා පෑ යම් යම් කාරණා ගැන අඳුරේ සැඟැව තිබූ යම් පැතිකඩක් විවර වූ බව මට හැඟේ. 

කෙසේ හෝ ප්රංශ භාෂාවේ මළපොතවත් නොදන්නා ඔවුන් තිදෙන ප්රංශයට යති. එතැනින් ඔවුනට රජයෙන් දෙන තට්ටු නිවාස සංකීර්ණයකට යාමට සිදුවන අතර එහි කසළ ශෝධක හා නඩත්තු කාර්මික රැකියාවක් ( care taker) දීපන්ට ලැබේ. දැරියට පාසලක් ලැබේ. දැරිය වුවද පාසලේ පැවති සම්මුඛ සාකච්ඡාවකදී දීපන්ගේ ඉගෙණුම් බහට රජය තම පාසල පිළිස්සූ බව පවසයි. එය බොරුවක් බව ඇයගේ මුහුණින් ප්රේක්ෂකයාට පෙනේ. මෙසේ හැලහැප්පීම් සමඟ ඔවුනගේ දිවිය ගෙවී යයි. 

අවුරුදු 26 ක අවිවාහක තරුණියක වූ ඇයට දරු සෙනෙහසක නාමයක් හෝ නොතිබේ. දැරිය හා ඇය අතර වන ඝට්ටන වලදී ඒ තත්වය ප්රේක්ෂකයාට ඒත්තු ගැන්වීමට අධ්යක්ෂකවරයා සාර්ථකව සමත් වී ඇත. එහෙත් දැරිය දීපන්ට ළංවීමෙන් ඔහුගේ පරිණතභාවයත් ඔහු පියකු බවත් අපට දැනේ. එය පසුව එන රූප රාමුවක දීපන් යුද්ධයේදී තමන්ට අහිමි වූ සිය බිරිඳගේ හා දරුවන්ගේ සේයාරුවක් බැලීමේදී තව දුරටත් එම කාරණය තහවුරු වේ. 

ඔවුන්ට නිවස ලැබුණු පෙදෙස පාතාල කල්ලි වල රජ දහනක් බව එහි ගැවසෙන තරුණ පිරිසෙන් හා රාත්රියට ඔවුන් කල්ලී ගැසී කරන ක්රියාකාරකම් වලින් අපට පෙනේ. දීපන් මේ හැම සිද්ධියක්ම හොර රහසේ බලා සිටී. ඔහුගේ බැල්මෙන් හා නිවුණු ස්වභාවයෙන් පෙරකාලයක ඔහු ගිනි අවි දරා එලෙසින්ම ත්රස්තවාදී කල්ලියක සිටි බව තව තවත් අපට තහවුරු කෙරේ. එමෙන්ම ඔහුට ඒවා අරුමයක් නොවන බවද ඔහුගේ හැසිරීමෙන් අපට ඒත්තු යයි. 

මේ අතර දීපන් සේවයටත්, ඉලයාල් පාසලටත් ගිය විට නිවසේ තනිවන යෞවනයේ පසුවන යාලිනීට තනිකම සහ පාළුව දැනේ. පවුලක් සේ සිටියත් ඔවුන් අතර කායික හෝ මානසික සම්බන්ධයක් නැත. යුද්ධය ඔවුන්ව හැඟීම් දැනීම් නැති රොබෝ වරුන් බවට පත් කරඇති බවට මීටත් වඩා සාක්ෂියක් තව කුමටද?

යාලිනීටත් රැකියාවක් කිරීමට උවමනා වේ. ඇයට , තනියම වෙසෙන දුර්වල වූ වැඩිහිටි පිරිමියෙකුට උයා පිහා දී දිවා කල ඔහුව බලා කියා ගැනීමේ රැකියාවක් ලැබේ. භාෂාව නොහැකි වූවත් දීපන් හා යාලිනී දිවි සටනට උරදෙති. ඉක්මනින් ප්රංශ බස අල්ලා ගන්නා ඉලියාල් ඔවුනට පාර පෙන්වන තරු ලකුණක් වැනිය. පාසලේදී ඇයටත් අනෙක් දැරියන්ගෙන් අකටයුතු සිදු වූවත් ඇය සාර්ථකව ඒවාට මුහුණ දීම ප්රේක්ෂකයාගේ නෙතට සතුටු කඳුළක් නංවයි. 

යාලිනී ට තම රැකියාවට ගිය නිවසේ දී හමුවන්නේ පාතාල නායකයෙකි. ඔහු ඒ පෙදෙසේ ආයුධ හා කුඩු ජාවාරම මෙහෙයවන්නාය. 

තාරුණ්යයේ පසුවන යාලිනීගේ පිබිදෙන ලිංගික ආශාවන් සාමාන්යයය. ඇය එම ආශාවන් පාතාල නායකයාගෙන් තෘප්තිමත් කරගත් බව ප්රේක්ෂකයාට කෙළින්ම නොපෙන්නුවද ඒ ගැන සිතා ගැනීමේ සාධක අධ්යක්ෂකවරයා අපට ඉදිරිපත් කරයි. ලහි ලහියේ එතැනින් පලා යන ඇයගේ ඉරියව්වෙන් ඇය ඒ පහස ලැබුවත් ලැජ්ජාව හා බය ඉස්මතුවන බව පෙන්නුම් කරයි. එහිදී ඇයට හමුවන සුදු පැහැති සුනඛයාද ඇයට කිහිප වරක්ම හමුවේ. වරක් එම සුනඛයාද එම පාතාල නායකයා සමඟ සිටින දසුනක් ඇය දීපන් සමඟ සැඟවී ජනෙල් කවුළුවෙන් බලා සිටී. ඇය එතැනදී මේ කිසිත් නොදත් දීපන්ට සුනඛයා පෙන්වා ඇය ඌ හඳුනන බව කියූවත් එයින් ඇය ඇත්තටම අදහස් කළේ ඇය පාතාල නායකයාව හඳුනන බව කීම බැව් ප්රේක්ෂකයාට වැටහේ. 

නිවසට එන යාලිනී එතෙක් කලක් සිතේ සඟවාගෙන වුන් ආශාවේ රස ගුලාව දීපන් මත මුදාහරී. වෙන දා ඇය ස්නානය කර එන අයුරු හා ඇඳුම් මාරු කරන අයුරු දමනය කළ සිතින් හා දෑසින් බලා වුන් දීපන් ඇය සමඟ යහන්ගත වෙයි. දීපන්ගේ සුරතින් ඇද ඔහුව තම නිදන කාමරයට කැඳවාගෙන යන යාලිනී තම ඇඳිවත උනා දමා , තම සිත තුළ සඟවාගෙන වුන් රාග ගිනිදැල් නිරාවරනය කරයි. එතැනින් එම දර්ශන කපා හැර අපට ඉන්පසු සිදුවන දෑ සිතා ගැනීමට ඉතිරිකරණ අධ්යක්ෂකවරයා ලිංගික දර්ශන අනවශ්ය ලෙස උපුටා දක්වන්නට උත්සුක නොවෙයි. 

දිනක් මේ පාතාල කල්ලි අතර මහ දවල් ඇතිවන වෙඩි හුවමාරුවකට මැදිවන ඉලයාල් හා යාලිනී ඉතාමත්ම දැඩි බියකටත් තැති ගැන්මකටත් පත්වේ. 

මදක් සිතන්න සහෘදයනී, අප බහුතරයක් යුද්ධය ගැන ඇසුවා හා දුර සිට දුටුවා පමණි. එයට මැදිවී වෙඩි පහරවල් කණ ළඟින් යද්දී හා තමන් අවට සිටින්නන් වෙඩි කා කෙසෙල් කඳන් මෙන් ඇද වැටෙද්දී ඇතිවන හැඟීම හා තිගැස්ම මුළු ජීවිත කාලයටම අමතක කළ හැකිද? එය කොයි ජාතියකට කොයි ආගමකට අයිති වූවත් එලෙසමය. සෑම ජීවියෙකුටම පොදුය. 

මේ අතර දීපන්ට හමුවන LTTE සංවිධානයේ ප්රධාන පෙළේ ක්රියාකාරියෙකු නිසා ඒ සියලු කටයුතුවලින් එදා, එනම් දීපන් ඔහුගේ ඇඳුම් මිනී දැවෙන ගින්නට විසිකලදා සියල්ලෙන්ම සමුගෙන නව දිවියක් නව මිනිසකු වීමට ගත් අදිටන මදක් දෙදරා යයි. බොහෝ වෙරිවන තුරු මත්පැන් බී දමිළ ගීතයක් ඔහු කෑගසා ගැයීමෙන් ඔහුගේ සිත තුළ පැසවන නළියන අපේක්ෂාභංගත්වය ප්රේක්ෂක මනසට ඇතුළු කිරීමට අධ්යක්ෂකවරයා ඉතාමත් ශූර ලෙස සමත්ව ඇත. 

" ගිනි පෙනෙල්ලෙන් බැට කෑ මිනිහා කනාමැඳිරි එළියටත් බයයි" කියන්නාසේ මෙහි ඇතිවූ වෙඩි තැබීමෙන් තැතිගත් යාලිනී හොර රහසේ නිවසින් හා දීපන් වෙතින් පලායාමට තැත් කළත් අන්තිම මොහොතේ එය දැනගන්නා දීපන් එය වළක්වාලයි. 

ප්රංශ බස නොදන්නා යාලිනී දමිළ බසින් තමන්ගේ ප්රශ්න යටකී කල්ලි නායකයාට පැවසීම ඉතා සංවේදී දර්ශනයක් වෙයි. ඇයගේ සිතේ කැකෑරෙන අසහනය හා බිය ඇය ඒ මගින් පිට කරයි. ඒ අතර දීපන් කල්ලි තරුණයන් හා ගැටීම නිසා ඔවුන් ඔහු හා වෛර බැඳ ගනිති. මේ සියල්ලටම මැදිවී සිටින්නී යාලිනීය. 

මෙම ගැටුම්වල උච්චතම අවස්ථාව වන්නේ යාලිනී සේවය කරමින් සිටිනවිට එම නිවසට වෙඩි ප්රහාරයක් එල්ලවීමය. කල්ලි අතර ගැටුමක ප්රතිඵලයකි ඒ. එහිදී කල්ලි නායකයා සහ යාලිනී බලාගත් වැඩිමහලු පුද්ගලයා වෙඩිකා නසින අතර ඔවුන්ගේම ගිනි අවියක් ගත් දීපන් ඒ ගැන තමන් සතු පරිචය මනාවට විදහාලමින් යාලිනීව එම මාරාන්තික අවස්ථාවෙන් බේරා ගනියි. 

ඉන්පසු තිරයේ දිස්වන්නේ අවසාන ජවනාකවයි. ඒ ලංඩනය බැව් ප්රේක්ෂකයාට පසක්වේ. ප්රංශයෙන් පිට වී ලංඩනයෙ නව සතුටුමත් දිවියක් දීපන් හා යාලිනී අරඹා ඇතිබව ප්රේක්ෂකයාට පසක් කරමින් සිනමාපටය නිමාව දකී. 

මෙහිදී අධ්යක්ෂකවරයා නළු නිළියන් තේරීමේ විභාගයෙන් ඉහළින්ම සමත්ය. ඔවුනට වඩා ඒ ඒ චරිතයනට තාත්වික වෙනත් නළුවකු හෝ නිළියක මට නම් සිතා ගැනීමටවත් බැරිය. එමෙන්ම සියුම් ඉංගිති, දකුණු ආසියාතිකයන්ට පමණක් සීමාවූ එනම් ඔව්, නෑ හෝ බෑ නොකියා බෙල්ලත් සමඟ හිස 
සෙලවීම , ප්රංශ ජාතික අධ්යක්ෂකවරයා මනාව අධ්යයනය කර ඇති අතර එය සාර්ථක ලෙස සිනමාපටයට යොදාගෙනද ඇත. 

එමෙන්ම අවස්ථා දෙකකදී කොළ අතු අතරින් ඈත් මෑත්වන සුදුකබර පිරි හස්තියෙකුගේ පුංචි ඇස හා හොඬයේ ඉහළ කෙළවරට කැමරාව එල්ලවෙයි. ඒ ඇතෙක්ද කියා හඳුනා ගැනීමට අපහසුතරමටම රූපරාමුව සමීපය. එම දර්ශනය හින්දු ආගමේ ගණ දෙවියන් සිහිපත් කිරීමට යොදා ගත් බව මට සිතිණි. එමෙන්ම ඇතාගේ පෞඩ බල තේජස විදහාපෑමට එය යොදා ගත්තාද විය හැක. ඒ කෙසේ වෙතත් දේශපාලනික වශයෙන් මේ ප්රංශ සිනමාකරුවා ( Jacques Audiard) අපේ රටේ ජනවාර්ගික අරගලය දෙස සමබර කෝණයකින් මෙම චිත්රපටය තුළින් බලා ඇතිබව මම අවසාන වශයෙන් පවසන්නට කැමැත්තෙමි. 

චන්දන ගුණසේකර- එක්සත් රාජධානිය

Tuesday 10 May 2016

එංගලන්තවාසී ආදීආනන්දීයයන් අපට පෙන්වා දුන් ආදර්ශය.....




ඉතාමත්ම වේගයෙන් වෙනස්වන ලෝකයේ හැම දෙයකදීම ඇත්තේ මහා තරගයකි. ඉගෙනීමට ඇත්තේ තරගයකි. මුදල් සෙවීමට ඇත්තේ තරගයකි. කොටින්ම ජීවත්වීමම මහා තරගයකි. සමහරු දිනති. සමහරු පරදිති. සමහරක් හති වැටී ඉවත් වෙති. ඒ අතර සමහරු මංමුළා වී දිවියම අඳුරු කර ගනිති. 

මා මේ තරගය ගැන විස්තර ඔබට ගෙනහැර පෑවේ වර්තමානයේ දරුවකු උපන් මොහොතේ පටන්ම දෙමාපියන් නිරතවන තරගය ගැන කතා කිරීමට පිවුසුමක් වශයෙනි. අද කාලයේ දරුවකු පාසලකට දමා ගැනීමේ තරගයෙන් පසු ඊළඟ මහා තරගය පස්වන වසරේ ශිෂ්යත්වයයි. බාලාංශයේදීම හොඳ , එසේත් නැතිනම් ජනප්රිය පාසලකට දරුවා දමා ගැනීමේ තරගයෙන් පැරදුණු දෙමාපියන්ගේ දරුවාව , එවැනි පාසලකට දමා ගැනීමේ ඊළඟ අවස්ථාව වන්නේ පහේ ශිෂ්යත්වය නිසා දරුවන්ට බාලාංශයේ පටන්ම ඒ සඳහා වෙහෙසීමට සිදුවේ. එහෙත් මෙම තරගයේ ඇති අති තියුණුභාවය නිසා එයින් ජයගන්නේ ඉතා සුළු පිරිසකි. 

අප කුඩා සංදියේ ගමේ පාසලේ සිට නගරයේ මධ්ය මහා විද්යාලයකට හෝ අගනුවර උසස් , ජනප්රිය පාසලකට ඇතුලත්වීමේ කඩ ඉම වූයේද පහේ ශිෂ්යත්වයම වුවත් මෙවැනි තරගයක් එකල නොතිබුණි. විභාග දෙකකින් යුක්ත වූ පහේ ශිෂ්යත්වය සඳහා විශේෂිතවූ වෙනම සූදානමක් නොවූ අතර අප විභාගයකට ලියන බවවත් නොදැන සිටියෙමු. නොදැනම විභාගයටද වාඩි වූයෙමු. 

අපට හෝ අපේ අම්මලාට එසේ වූවත් සමහර අම්මලාට නම් තම පුතුන් අගනුවර උසස් පාසල්වලට දමා ගැනීමේ සිහින තිබිණි. අප හතරවසරේ ඉගෙනුම ලබද්දී පාසලෙන් කොළඹ විශේෂ ස්ථාන නැරඹීම සඳහා අප රැගෙන ගිය අධ්යාපන චාරිකාවේදී සමහර අම්මලා,  අප රාජකීය විද්යාලය, ආනන්ද විද්යාලය හා නාලන්දා විද්යාල වැනි ජනප්රිය පාසල් ඉදිරිපසින් ගමන් කරද්දී අප ගිය බසයෙන් ඔළුව එළියට දමා එම පාසල් වෙත අත් දිගු කරමින් " අන්න බලාගන්න පුතා , ඔයාව අපි ලබන අවුරුද්දේ එවන ඉස්කෝලෙ..." කියමින් කෑමොර ගැසූ හැටි මට අද ඊයේ වගේ මතකය. කිසිත් නොදත් මම අටමස්ථානය වඳින්නට යද්දී අනුරාධපුරයට පළමු වරට පැමිණි ගැමියෙකු රුවන්වැලිසෑය හෝ අභයගිරිය දැක ,  දෑස් හා මුව ආයාගෙන ඒ දෙස බලා සිටින්නා සේ ඒ විසල් පාසල් දෙස නෙතු ආයා ගෙන බලා සිටියෙමි. 

පහේ ශිෂ්යත්වය පැමිණියේය. කොළඹ යන්නට පෙරුම් පිරූ සමහරු එම සිහිනය සැබෑකරගෙන වුන් අතර සමහරු සිහිනය බොඳ කර ගත්හ. කිසිදු සිහිනයක් නොතිබූ මා ඇතුළු කිහිප දෙනෙකු නොදැනීම විභාගය සමත් වී තිබිණි. 

මේ ගැන ලියද්දී දෙවන ශිෂ්යත්ව විභාගය දා උදේ සිදුවූ අමිහිරි සිදුවීමක්ද මගේ හදවත පසාරු කරමින් මතුව එයි. එදා උදයේ විභාග ශාලාවට යන්නට පෙර තාත්තා මාව ජය ශ්රී මහා බෝධිය වැඳ ආශීර්වාද ගැනීමට රැගෙන ගියේය. අප අපේ පාවහන් මකර තොරණ අබියස ගලවා තබා බෝධිය වන්දනා කර ආපසු ආ විට තාත්තා මට විභාගයට දමාගෙන යන්නට රැගෙන දුන් අලුත්ම සෙරෙප්පු කුට්ටම පෙනෙන්නට නොතිබිණි. මගෙ දෑස් කඳුළින් තෙත්වුණි. වහාම මා රැගෙන මර්කට් ටවුමේ බාටා සාප්පුවට ගිය තාත්තා මට එවැනිම සෙරෙප්පු කුට්ටමක් අරගෙන දී මා විභාග ශාලාවටද ඇරලුවේ මගේ ඔළුවද අතගා " ඕවා ගනන් ගන්න එපා පුතා " යැයි කියමිනි. එවෙලේ තාත්තා අතේ ඒ හදිසියට මුඳල් තිබුණාදැයිවත් මා නොදත් බව අද මම සිහිකරන්නේ කඳුළුපිරි දෙනෙතිනි. 

මේ වැල්වටාරම් කියා මම තවත් ඔබ වෙහෙසට පත්නොකරමි. එදා මා අනුරාධපුරයේ තනි කොට අගනුවරට පැමිණි මගේ මිතුරන් ඇතුළුවූයේ මගේ මේ ලිපියේ නිමිත්ත වූ පාසලටය. එනම් කොළඹ ආනන්ද විද්යාලයටය.  මගෙන් යමකු ඔබ කැමතිම පාසල කුමක්දැයි විමසුවහොත් මම කැමතිම පාසල මා උසස් පෙළ දක්වා අකුරු කළ අනුරාධපුර ශාන්ත ජෝශප් මහ විදුහල බවද මගේ දෙවැනියට කැමතිම හා මම ගරුකරන පාසල නම් කොළඹ ආනන්ද විද්යාලය බවද මගේ පිළිතුර වනු ඇත. එය හරියට මගේ මව් බිමවන ලංකාවට මගේ පළමු ආදරය හා ගරුත්වයද මම දැන් ජීවත්වන හා යමක් හරිහම්බ කරගන්නා එංගලන්තයට මා දෙවනුව ආදරය කරනවා වැනිය. 

ආනන්දයට මා ආදරය කරන්නේ ඇයි? අප සමග ලංඩනයේ වෙසෙන ශ්රී ලංකිකයින්ගෙන් පොදු වැඩක් කිරීමේදී ඉදිරිපත් වන හා එයට හදවතින්ම උදව්කරන හා යම්කිසි සේවයක් අපේ මව්බිම වෙනුවෙන් කරන අය ගතහොත් ඉන් බහුතරය ආදී ආනන්දයන් වීම මා ආනන්දය ගැන මෙතරම් පැහැදීමට හේතුවූ පළමු වැන්නයි. අනෙක් කාරණය නම් මා දැඩිලෙස ආදරය කරන ලේඛකයන්, ගීත රචකයන්, මාධ්යවේදීන් , ගායකයන් හා නළුවන් ඇතුළු කලාකරුවන්, දේශප්රේමීන් , දේශපාලඥයන්, ක්රීඩකයන්, වෛද්යවරුන් , ඉංජිනේරුවන් වැනි වෘතිකයන් ඇතුළු මෙකී නොකී යහපත් පුරවැසියන් රාශියක් ආනන්දයෙන් ලක්මවට ජනිත කර දීමයි. 

ආන්නදය ගැන ලිවීමට බොහෝ දේ ඇත. එය දිගු ඉතිහාසයකි. පුරාවෘතයකි. මෙවැනි ලිපියකින් හදිසියේ ඒවා ලිවීම එහි අභිමානයට කරන කැළලකි. එමෙන්ම ඒ ගැන බොහෝ ප්රවීණයෝ ලියා ඇත. එහෙයින් ඒ ගැන විස්තර ලිවීම මෙතැනින් හමාර කොට මට මෙම ලිපිය ලිවීමට හේතු පාදක.වූ කාරණය ඔබ වෙත ගෙන ඒමට අවසර. 

මට පසුගිය සෙනසුරාදාවේ , එංගලන්තයේ වෙසෙන ආදීආනන්දීයයන්ගේ සංගමය විසින් සංවිධානය කළ " ආනන්ද විද්යාලීය බක් මහ උළෙලට " සහභාගී වීමේ භාග්ය උදා විය. මා ආනන්දයේ අධ්යාපනය නොලැබුවද ලංඩනයේ වෙසෙන ආදීආනන්දීයයන් බහුතරයක් මා ප්රියකරන මගේ මිතුරන්වීම හා මා ඉහත කී ලෙස ආනන්දයට ඇති මගේ ආදරය නිසා ඊට සහභාගීවන ලෙස මගෙ සිත මා පෙළැඹවීය.

වැඩි ශෝභන කතා නොමැතිව බෞද්ධ හා ශ්රි ලාංකික සංසකෘතියට මුල් තැන දෙමින් උළෙල ඉතාම චාම්ව ඇරඹිණි. පිරිස පංච ශීලයේ පිහිට වූ වැඩ වඳාළ ලංඩනයේ ප්රධාන සංඝනායක බෝගොඩ සීලවිමල හා ලංඩන් බෞද්ධ විහාරවාසී කෝන්වැවේ අරියරතන යන ස්වාමීන්වහන්සේලා පිරිත් සජ්ගායනා කොට උළෙලට සෙත් පතා ආශීර්වාද කළහ. ආදිආනන්දීයයන්ගේ දරුවන් ගී ගැයුමින් හා රැඟුමින් අප පිනවූහ. ඒ අතරතුර වැඩිහිටියන් සඳහාද පොල් ගෑම හා කඹ ඇදීම වැනි තරග පැවැත්වුණි. පැමිණවුන් සැවොම පාහේ මේවා නැරඹීමෙන් උපරිම වින්ඳනයක් ලබන අයුරු දක්නට ලැබිණි. 

අළුත් අවුරුදු චාරිත්ර වාරිත්ර සංකේතමත් කරමින් කිරිබතින් හා කැවිලි පෙවිලින් පැමිණවුන් පිරිසට සංග්රහයක්ද පැවැත්වුණි. ඉන්පසුව වේදිකාව සංගීතවත් වූයේ ශ්රාස්ත්රීය ගායනා කිහිපයකින් යුතු පුංචිපහේ පැඳුරු සාජ්ජයකිනි. ඊළඟ අංගය වූයේ කවුරුත් පුල පුලා බලා සිටි නාට්යයයි. භූමින්ද, ජනප්රිය, පණ්ඩුල , හර්ෂ , ලුම්බිනී හා රොහාන් ඇතුළු ආදීඅනඳ පුතුන් හා ඔවුනගේ බිරින්ඳෑවරුන් එක්ව රඟ දැක්වූ ඒ හාස්යයෙන් පිරි නාටකය මුළු ශාලාවම සිනාවේ ගිල්ලීමට සමත් වූ අතර ඔවුන්ගේ රංගන කුසලතාවයන්ද මේ මගින් මොනවට විදහාලීය. 

අවුරුදු කුමාරිය තේරීමේ අංගයද ප්රේක්ෂක අත්පොළසන් මැඳ මහා ජයට පැවැත්වුණි. උලෙළේ කථනයෙන් සහය වූ අනඳ පුතුන්ද ඒ පිළිබඳව වූ ඔවුනගේ ප්රතිභාව මනාව විදහා ලීමට සමත් වූහ. 

එංගලන්තයේ ගෙවන කාර්යබහුල දිවිය තුළ මෙවැනි දේ සඳහා පුහුණුවට වෙලාව සොයාගෙන මෙම උළෙලට සහභාගිවු හා නන් අයුරින් සහය දැක්වූ සියලුම දෙනාහට අපගේ කෘතඥතාවය හිමි විය යුතුය. මෙතරම් දුරු රටක සිටියද තම පාසල් මෑණියන් අමතක නොකොට සහ දේශීය චාරිත්ර වාරිත්ර අමතක නොකොට ඉතා දුෂ්කරතා මධ්යයේ වුවද සමගිව එකා මෙන් ක්රියා කොට මේ කළාවූ මහඟු ක්රියාව අනෙකුත් සියලුම පාසල් වලටත් අනර්ඝ ආදර්ශයකි. ආනන්ද විද්යාලයේ අභිමානය තව තවත් ඔප් නැංවීමට මෙම ව්යායාමය සමත්වූ බවද නොකියාම බැරිය. 

වැඩිහිටි, මැදි වයසේ හා තරුණ ආදී සිසුන් එකට එකතු වී සිටිනු දැකීම කාගෙත් නෙතට ගෙනාවේ කඳුළකි. එය ඒ තරම්ම සංවේදී හා හැඟුම්බර දසුනක් විය. අවසන සැවොම එකතු වී ආනන්ද විද්යාලීය ගීය ගයද්දී ආනන්ද විද්යාලයෙන් දැයට බිහිකළ ප්රවීණ මාධ්යවේදියකු හා ලේඛකයකුවන සුනිල් මාධවයන් තමන් උගත් ආනන්දය ගැන සැමවිටම පාහේ අභිමානයෙන් විස්තර කරද්දී ඉතාමත් ආදරයෙන් සිහිපත් කරන ඒ එදා තිබූ සල් ගස් පෙළ මා දැක නොතිබුණත් ඉන් පිපී දිලුණු සල් මල් වල සුවඳ නම් මට අපූරුවට දැනිණි. 

සටහන : චන්දන ගුණසේකර

Thursday 5 May 2016

ලංකාවේ සිනමාව පිළිබඳ මහා දුකකින් මෙසේ ලියා තබමි.....


ඊයේ ලසන්තද සිල්වා නම් සහෘදයා ලියා තිබූ අපූරු ලිපියෙන් ලංකාවේ සිංහල සිනමාවේ වත්මන් තත්වය ගැන ඇති වූ විස්සෝපයෙන් මෙම සටහන ලියන්නට සිත්වුණි. හය හතර තේරුම් ගන්නටත් පෙර සිටම චිත්ර කතාවට සහ සිනමාවට අසීමිත ලෙස පෙම් බැන්ඳෙකු ලෙස මට ඇතිවයේ දුකකි. කණගාටුවකි. අපේක්ෂා භංගත්වයකි. 

කුඩා කල අනුරාධපුරයේ මහජන පොළ අසබඩ පිහිටි කාටු විජේන්ද්රා( අනුරාධපුර නගරයේ විජේන්ද්රා නමින් සිනමා හල් දෙකක්ම විය. දෙකම ටකරං වහලින් හා ටකරං බිත්ති වලින් යුක්ත වූ අතර ශාලාව මැඳින් වූ ලී කණු පේලියකින් වහලට මුක්කු ගසා තිබිණි. අනුරාධපුර පොළ අසල වූ විජේන්ද්රාව " කාටු විජේන්ද්රා වූ අතර අනුරාධපුර මාර්කට් ටවුමේ වූ විජේන්ද්රාව " නිව් විජේන්ද්රා " විය. ) සිනමා හල ඉදිරිපිට කුණු ගොඩින් අහුලා ගත් ඔවුන් වීසි කළ සිනමා පට කැබැල්ලක් ගෙදර ගෙනගොස් කුඩා පෙට්ටියක ඉදිරියෙන් සවි කොට ඊට පිටුපසින් ටෝච් බල්බයක් දල්වා, අඳුරු කළ කාමරයක බිත්තියට අල්ලා විශාල වී පෙනෙන සිනමා රූප රාමුව බලා අහිංසක විනෝදයක් ලැබූ අයුරු අද මා සිහිකරන්නේ කඳුළු පිරි දෙනෙතිනි. අප එකල චිත්ර කතා බලා ඒවා අනුකරණය කරමින් අපේම චිත්ර කතා ඇඳ , නිර්මාණය කර ලැබුවේද මෙවැනිම විනෝදයකි. මෙම සටහනේ අරමුණ සිනමාව ගැන කතා කිරීම නිසා චිත්ර කතා පිළිබඳව වෙනම ලියමි. 

එකල අනුරාධපුරයේ සිනමා ශාලා තුනක් තිබිණි. මා ඉහත කී විජේන්ද්රා යුගලයට අමතරව අනුරාධපුර පොලීසිය අසල සිත්තම්පලම් නමින් අනඟි සිනමාහලක් විය. ඒ කාලයේ හැටියට එය කොළඹ රීගල් සිනමා හල මෙන්ම පහසුකමින් යුක්ත වූ බව මම විශ්වාස කරමි. බැල්කනියට අමතරව පළමු පංතිය පසුපස , තම තමන්ගේ පවුලට වෙනමම සිනමා ආස්වාදය ලැබීමට තැනූ " බොක්ස්" දහයක් පමණ ද තිබිණි. වර්තමානයේ පෙම්වතුන්ට පමණක් සීමා වූ ඔවුනගේ පෙම් රජදහන් වූ මේ බොක්ස් තුළ එකල නම් පවුල් පිටින් තම දුවා දරුවන්ද සමඟ සිනමා පට නැරඹූ බව මට මතකය. 

මේ සිනමාහල් තුනම අයිති වූයේ දමිළ ජාතිකයන්ටය. ඒත් වැඩිපුර දිව්වේ සිංහල චිත්රපටය. ඒ අතර බටහිර හා හින්දි චිත්රපටද විය. අපගේ සිනමාවේ ස්වර්ණමය යුගය වූ එකල හැම මාසයකම වාගේ වාණිජ හා කලාත්මක සිනමාපට පෝලිමේ අප අතරට ආහ. වාණිජ චිත්රපට වුවත් ඒවායේ තිබුණේ මහා ගුණාත්මකබවකි. මිනිසුන් පවුල් පිටින් ගොස් චිත්රපට නැරඹූහ. ඒවා ගැන කතා කළහ. 

අප මේ රසාස්වාදය ලැබුවේ අති සුඛෝපභෝගී වාතාවරණයක නොවේ. සිත්තම්පලම් ශාලාවේ පහසුකම් තිබුණත් එකල ශාලා ඇතුළේ මිනිසුන් දුම් පානය කළහ. බොන මිනිහා බිව්වේ එක වර්ගය දුමක් වුවත් දුම් නොබිව් අපි බ්රිස්ටල්, නැවිකට්,ගෝල්ඩ්ලීෆ් හා ත්රීරෝසස් යන සිගරට් දුම්වල සම්මිශ්රණයම පානය කළෙමු. කොණ්ඩයේ සිගරට් ගඳ කාවැදුනි. එහෙත් අපි මැසිවිලි නොකීවෙමු. චිත්රපටයේ රසම වින්ඳෙමු. ශාලාවේ සමහර පුටු මකුණන්ගේ රාජධානි විය . ලේ දන් දිදී වුවද චිත්රපටයේ රසම වින්ඳෙමු. කාටු විජේන්ද්රා හී මැද කණු අතරින් සිනමාපටය නැරඹුවෙමු. 10:30 හා 2:30 දර්ශන වලදී ටකරං රත්වී ශාලාව එකම පෝරණුවක් වුවත් අප සිනමාපටය රස වින්ඳෙමු. ටකරං අතරින් පෙරී ආ දැඩි හිරු කිරණ පරයා අප වින්ඳේ සිනමාපටයයි. ධර්මසේන පතිරාජ ,එච් ඩී ප්රෙමරත්න ,වසන්ත ඔබේසේකර ,ධර්මසිරි බංඩාරනායක ,තිස්ස අබේසේකර , ලෙස්ටර් ජේම්ස්, ඩී බී නිහාල්සිංහ, සේන සමරසිංහ හා යසපාලිත යන අධ්යක්ෂක මහතුන් අපව නැලැවූහ. හැඬවූහ. විස්මයට පත් කළහ. සිතන්නට යමක් ඉතිරි කළහ. අපගේ කළා රසය ඔප් නැංවූහ. ගාමිණී, විජය, ජෝ, රවීන්ද්ර, කලං, සනත් ඇතුළු මෙකී නොකී ප්රතිභාසපිරි නළුවන්ද මාලනී, ශ්රියානි,නීටා, ගීතා, ස්වර්ණා, අනෝජා, වීණා ඇතුළු නිලියන්ද අපව අමන්දානන්දයට පත් කළහ. එමෙන්ම පසුබිම් ගායක ගායිකාවන් වූ ජෝති, බෙග් , මිල්ටන් පොරේරා, මිල්ටන් මල්ලවආරච්චි, අමරදේවයන් , ලතා , ඇන්ජලීන් ,රුක්මණීදේවී හා සංගීත අධ්යක්ෂකවරුන් වූ පී එල් ඒ සෝමපාල, ක්ලැරන්ස්, සරත් දසනායක, ප්රේමසිරි කේමදාස, රෝහණ වීරසිංහ අපගේ ලෝකය ගීතවත් කළහ. 

මෙසේ ජය කෙහෙලි නැංවූ සිංහල සිනමාවට වූයේ කුමක්ද? ඊයේ මා කියැවූ ලසන්ත ද සිල්වා සහෘදයාගේ ලිපියට අනුව මෑතක දී පිට වූ ඉතාමත් විචිත්ර චිත්රපටයක් වූ ජයන්ත චන්ද්රසිරි මහතාගේ සමනල සංධ්වනිය චිත්රපටය නැරඹීමට ඔහු ගිය දිනක පැමිණ ඇත්තේ 15 දෙනෙකුටත් වඩා අඩු ප්රේක්ෂක සංඛ්යාවකි. එදා රැස් කකා පොර කකා චිත්රපට නැරඹූ රසිකයින් සිනමා ශාලාවෙන් ඈත් කළේ කවුරුන්ද? ගැටලුවකි. 

වේදිකා නාට්යවල තත්වයද මීට දෙවැනි නැත. වසර 20 කට පමණ පෙර ලංකාවේ සිටියදී මහා ජන ගඟක සිර වී නාට්ය බලා පළපුරුද්දක් තිබූ මම , පසුගිය වසරේ ලක්බිමට ගියවිට නාට්ය ඇරඹීමට පැයක් පමණ කලින් නාට්ය ශාලාවට ගියේ ජන ගඟේ තදබඳයෙන් මිදී නාට්ය ශාලාවට ඇතුළුවීමටයි. විශ්වාස කරන්න ,එදා ශාලාවටම සිටියේ මා ඇතුළු 25 ක් පමණ ප්රේක්ෂක පිරිසකි. ඔවුන්ගෙන් 15 ක් පමණ රණවිරු සෙවණින් පැමිණි ආබාධිත සෙබළුන් වූහ. ඔවුන් නොඑන්නට නාට්ය සජීවිව පස් දෙනෙකුට පෙන්විය හැකිව තිබිණි. කෙතරම් නම් විශාල කලාවේ පරිහානියක්ද? ඛේදවාචකයක්ද?

රටේ ඇති වූ සිවිල් යුද්ධය, ජාතිවාදී කළ කෝලහල, ත්රස්තවාදී උවදුර මෙයට මද වශයෙන් වග කිව යුතුය. ජනතාවට සිනමාවක් රස විඳිනවාට වඩා දිවිය රැක ගැනීමේ අරගලයක නිරතවන්නට සිදුවිය. ඊනියා ජාතිආලය අපට සිනමාහල්, ශබ්දාගාර හා රසායනාගාර රාශියක් අහිමි කළේය. වැඩ නිම වූ සිනමාපට කොපියකුදු ඉතිරි නොකොට විනාශ විය. 

අසූව දශකයේ මුල් භාගයේ ඇරඹුණු රූපවාහිනිය ප්රේක්ෂකයා සිනමාහළින් දුරස්කළද එයට සම්පූර්ණ වරද පැටවිය නොහැක. මන්ද සාර්ථක සිනමා කර්මාන්තයක් ඇති බටහිර රටවල්, ඇමෙරිකාව හා ඉංදියාව වැනි රටවල රූපවාහිනිය තිබුණද සිනමාව කඩා වැටුණේ නැත. එමෙන්ම සමහරු දැන් දැන් ගෙන්වන හින්දි චිත්රපට මෙයට හේතුව බව කියති. එහෙත් හැත්තෑව දශකයේ අගභාගයේදී කොළඹ වසරක් පුරා දිවූ අභිමාන් හෝ ගීත් වැනි සිනමා පට නිසා අපේ සිනමපට බිඳ නොවැටුණි. සරුංගලේ නරඹන්න සෙනඟ අඩු වූයේ නැත. බඹරු ඇවිත් නරඹන්න සෙනඟ අඩු වූයේ නැත. 

එසේනම් අපට වූයේ කුමක්ද? හැත්තෑ හතේ අපට ලැබුණු විවෘත ආර්ථිකය චිත්රකතාවේ හා සිනමාවේ කඩා වැටීමට හේතු වුණිද? කොදෙව් මානසිකත්වයෙන් මිඳී රටක් ලෝකයට විවෘත වීමට හා ලෝකය සමඟ වෙළඳ සබඳතා හා ගනුදෙනුවලට ආර්ථිකය විවෘත වීම වැදගත්ය. එහෙත් ඉන් ලබාගත යුතු ඵලදායී ආයෝජන වෙනුවට අප ගත්තේ කුමක්ද? රටට අනවශ්ය හැමදේම කිසිදු වගකීමක්, කිරා මැන බැලීමක් හෝ සීමාවක් නැතිව අප ලබා ගත්හ. අපගේ ස්වයංපෝෂිත ජීවන රටාව වෙනුවට බල්ලො මරා හෝ සල්ලි සොයන සංසකෘතියක් බිහිවිය. පාතාලේ සොල්දාදුවන් කිරුළු පැළැන්දුහ. අපගේ ආචාර ධර්ම, හොඳ නරක මිනිසුන්ට අමතක විය. මිනිසාට මිනිසෙකු ගරු කිරීම රටින් තුරන් විය. කොටින්ම අපගේ මුළු අධ්යාත්මයම කාබාසිනියා විය. සුන්නදූලි විය. අමන දේශපාලුවන් මේ හැම දේම නැතිකර දැමූහ. අපෙන් උදුරා ගත්හ. 

සල්ලී පමණක් තැකූ පිරිස් සංස්කෘතිය හා සභ්යත්වය බල්ලට දැමූහ. කලාත්මකව මෙතෙක් කල් රස විඳි නිරුවත හා ලිංගිකත්වය අමු අමුවේම කෙලෙසූහ. කුණුහරුප චිත්රකතා නිපදවා චිත්රකතා කර්මාන්තය නැතිබංගස්ථාන කළහ. එදා හංසවිලක්,කරුමක්කාරයෝ,මලට නොඑන බඹරු හා තුන්වැනියාමය වැනි සිනමාපට වලින් කතා කළ නිරුවත හා ලිංගිකත්වය අමු අමුවේම ඇගේ වෛරය, කාමසූත්ර වැනි උන්මත්තක චිත්රපට හරහා විනාශ කර දැමූහ. කෙලෙසූහ. චිත්රපටයක් හෝ ටෙලි නාට්යක් පෙන්වා ගැනීමට අදාළ ඇමතියාට පිරිමියෙකු නම් මුඳල් ද ගැහැනියක නම් තම ඇඟද පුද දෙන්නට සිදුවිය. 

තත්වය මෙසේ වෙද්දී අධ්යක්ෂකවරු සිනමාපට හැදීම නැවැත්වූහ. රචකයෝ හොඳ සිංදු නොලිව්වෝය. බොහෝ අය රට හැර ගියහ. මහා වැඩක් කළ හැකිව තිබූ වැඩකරුවෝ අකාලයේ දිවියෙන් ද සමුගත්හ. 

මේ අභාග්ය මධ්යයේම ප්රසන්න විතානගේ, ජයන්ත චන්ද්රසිරි, අශෝක හඳගම, ප්රසන්න ජයකොඩි, සුදත් දේවප්රිය, සුදත් මහදිවුල් වැව ,ඉනෝකා සත්යාංගනී හා ජැක්සන් ඇන්තනී වැනි අධ්යක්ෂකවරු උඩුගංබලා පීනීම අගය කළ යුතුය. එමෙන්ම ධර්මසේන පතිරාජයන්ගේ නැවත පැමිනීම අප ලැබූ මහා සම්පතකි. මම ඒ සක්කාරං නම් වූ පතිරාජ මහත්තයාගේ නවතම සිනමා කෘතිය ගැන බොහෝ බලාපොරොත්තු තබා සිටියෙමි. මා සිතුවේ සිනමා ශාලා පිරී ඉතිරී යයි කියායි. ඒත් ලසන්තගේ ලිපිය අණුව එය නැරඹීමටත් සෙනඟ පැමිණ නැත. අශෝක හඳගමගේගේ නවතම කෘතියේ ස්වර්ණා මල්ලවආරච්චි නම් ප්රවීණ නිළිය වසර 20 ක නිහැඬියාවකට පසු රංගනයෙන් එක් වී සිටින්නීය. එය නැරඹීමටවත් ප්රේක්ෂකයෝ යනු ඇතිද? මට නම් දැන් ඒ ගැනත් ඇත්තේ සැකයකි.ප්රේක්ෂකයා සිනමාහලට නොඑන්නේ නම් තව ටික කලකින් මේ හැදෙන සිනමාපට ටිකද නවතා ඔවුන්ද වෙන වැඩක් බලා ගනු ඇත. 

මෙයට හේතුව ශාලා වල පහසුකම් නැතිබවද අප ඩිජිටල්කරනය වී නැතිබවද බව මට මෑතකදී අසන්නට ලැබිණි. එයත් හේතුවකි. එහෙත් සිනමා නිර්මාණයක් හෝ ගීතයක් රස විඳින්නට මිනිසුන්ට උවමනාවක් නැතිද? සාහිත්ය රසය සිනමාරසය ඔවුන්ගේ දිවියෙන් පලාගොස් ඇතිද? ඔවුන්ට මේ රසය නැවත පෙවිය හැකිද? ඇයි එහෙම වුණේ? ප්රශ්න කෝටියකි. පිළිතුරු නැතිවෙන්නට බැරිය. එය සොයා ගත යුත්තේ අපේම අද්යාත්මයෙනි. අපේම හදවතට තට්ටු කිරීමෙනි. ඒත් අප බහුතරයකට ඇති කෙටිම සහ පහසුම පිළිතුර, මහගෙදර චිත්රපටයේ තිස්ස අබේසේකරයන්ගේ දෙබස් කාණ්ඩයකින්ම ඔබ වෙත ඉදිරිපත් කරමින් බොහොම කණගාටුවෙන් යුක්තව මම මේ සටහන අවසන් කරමි.

" මේවට උත්තර නෑ. උඹ කුරුල්ලෙක්ගෙන් ගිහින් අහපං ඇයි ඌ සිංදු කියන්නෙ කියලා. ඒ උපමාව සුන්දර වැඩිනම් බල්ලෙක්ගෙන් ගිහින් අහපං ඌ කණුවක් හරි පඳුරක් හරි දැක්කම අණ්ඩ උස්සන්නෙ ඇයි කියල. මේවට උත්තර නෑ මල්ලී. මේවට උත්තර නෑ"

මේවා අපේම වැරදි.......

ලසන්ත ද සිල්වාගේ ලිපිය - https://www.facebook.com/chandana.gunasekera/posts/10209246664514131

චන්දන ගුණසේකර- එක්සත් රාජධානිය

Tuesday 3 May 2016

පරිත්‍යාගය- තුන්වන කොටස


ලාම්පුවේ එළියට දිස්නෙ ගැහුවෙ කඳුළු. ඇස් වල ඉඳන් කඳුළු ගංගාවක් කම්මුල් තෙමාගෙන පහළට ගලනවා. රැවුල කඳුළින් පෙඟිලා. මට ගැහැණු අඬනවා ඕන තරම් ඉවසන්න පුළුවන්. ඒත් පිරිමියෙකු කඳුළු හලනවා උහුලන්නෙ නෑ. මගෙත් ඇස් බොඳවේගෙන යන බව මට දැනුණා. 

" ඒක බොහොම දිග කතාවක් පුතා" එහෙම කියලා මම අතට දුන්නු වීදුරුවත් උඟුරටම හලා ගත්තා. 

" උත්පලයි මමයි එක ගමේ. අපි එකම ඉස්කෝලෙට ගියේ. උත්පලා හරිම ලස්සනයි පුතා. අපේ මුළු ගමේවත් ඉස්කෝලෙවත් හිටියෙ නෑ එච්චර ලස්සන කෙල්ලෙක්. එයාගෙ තිබුණු ලස්සන ඇස් දෙකට මම හුගක් ආදරය කළා. ඒ ඇස්වල දගකාරබවක් තිබුණත් සාරාගී බවක් ගෑවිලාවත් තිබුණෙ නෑ. ඒ උණත් එයා මගෙ දිහා බලන කොට ඒඇස් අමුතුම කාන්තියකින් දිලිසෙන බව නම් මට තේරුණා. එයාට හරිම හැඩ ඉණ ගාවට විතර දිග කොණ්ඩෙකුත් තිබුණා. කොණ්ඩ කරල් දෙකකට ගොතල එයා ඉස්කෝලෙට ආවෙ මම දවසක් එයාට එහෙම කොණ්ඩෙ දාගෙන එන්න කියපු නිසා. ....."

" අපි දෙන්නා බොහෝ වෙලාවට පාඩම් වැඩ කළෙත් එකටමයි. දකින හැමෝමත් අපේ යාළුවොත් හිතාගෙන හිටියෙ අපි පෙම්වතුන් කියලා. ඒත් අපි කවදාකවත් ආදරයක් ගැන කතා කරල තිබුණෙ නෑ. ඒක දැනගෙන හිටියෙ අපි දෙන්න විතරයි. ඒ වුණාට එයා මටත් මම එයාටත් අසීමිතව ආදරය කළා. එහි අවසානය මොකක්ද කියල අපි දෙන්නම දැනගෙන හිටියෙ නෑ. අපිට දැන ගන්න උවමනාවක් තිබුණෙත් නෑ. මේ විදිහට කාලය නිසොල්මනේ ගතවුණා."

" ඉතිං ? ඉතිං?? " මම ඇහුවෙ තව විස්තර දැන ගැනීමේ කුතුහලයෙන්. 

" ඔව් පුතා. මම කියන්නම්. මගෙ හිතට සහනයක් ඒක...... ඔව් මට මතකයි ඒ දවස. එදා තමයි අපේ ජීවිත වෙනස් වෙන්න අඩිතාලම වැටුණේ. "

" එදා උදෙන්ම අපේ පංතිය භාර ගුරුතුමා, පෙරේරා සර් පංතියට ආවෙ අළුත් ශිෂ්යයෙකුත් එක්ක..හරිම හුරුබුහුටි කඩවසම් කොල්ලෙක්. ඒත් අළුත් මුහුණු ගොඩ දැකල බය වෙලා වගේ හිටියේ. සර් එයාව පංතියට හඳුන්වලා දුන්නා. "

" ළමයි ඔයාලා මේ අළුත් යාළුවව හඳුනාගන්න. එයාගෙ නම පාලිත සමරවික්රම. මේ පළාතට පදිංචියට අලුතින් ආවේ. මෙයාගෙ තාත්තා තමයි අපේ පොලිසියට අලුතින් ආපු එච් කිව් අයි මහත්තයා මිස්ටර් කින්ස්ලි සමරවික්රම. " එහෙම කියල සර් පංතිය සිසාරා ඔහුගෙ උකුසු ඇස් මෙහෙයුවා. 

" ආ.... පාලිත ඔයා ගිහින් අර තුන්වැනි පේළියේ කෙළවරේම ඉන්න පරක්රම ළඟින් වාඩි වෙන්න. " 

එහෙම කියල මගෙ දිහාවට හැරුණු පෙරේරා සර් " පරාක්රම මේ පාලිතට අනෙක් අයවත් හඳුන්වල දීලා එයාට ඔයාගෙ නෝට්ස් එහෙම ලියා ගන්න දෙන්න ඕනෙ. හෙඳද?". 

මම " හොඳමයි සර් " කිව්වෙ බොහොම ගෞරවයෙන්. ඒ වගේම පුංචි අභිමාණයකුත් හිතේ රඳවගෙන. පාලිත මගෙත් එක්ක ලස්සනට හිනා වෙලා මගෙ එහා පැත්තෙ පුටුවට ආවා.

පාලිතගෙ තොරතුරු දැනගන්න විවේක කාලය එනතුරු අපි හැමෝම බලං හිටියෙ බොහොම නොඉවසිල්ලෙන්. 

බෙල් එක වැදුණ විතරයි ළමයි රංචුව පාලිතව වට කරගත්තා. එයාලගෙ ගම මාතර. ඊටපස්සෙ තාත්තට මාරු වීම් රට පුරාම ලැබෙන කොට ඒ ඒ පළාතට එයාලත් යනවලු. මේ එයාගෙ එකළොස්වෙනි ඉස්කෝලෙ කිව්වම අපි විශ්වාස කළෙත් නෑ. මෙහාට ආවෙ අනුරාධපුරයෙ ඉස්කෝලෙක ඉඳල කිව්වා. 

මෙහෙම විස්තර කතා කර කර ඉන්නකෙට මට හදිසියෙම යම් අඩුවක් දැනුණා. අනෙක් ළමයි ඔක්කොම වගේ හිටියට උත්පලා පේනවත් හිටියෙ නෑ. මම ඉක්මනට එහාට මෙහාට දුවල එයාව හෙව්වා. අපි බොහෝ විට විවේක වෙලාවට ඉඳගෙන ඉන්න නා ගහ යට තියෙන බංකුවෙ උත්පලා වාඩිවෙලා ඉන්නවා මම දුරටම දැක්කා. මම ළඟට යන කොට තමයි දැක්කෙ එයා බොහෝ ඈතට දෑස් යොමාගෙන බර කල්පනාවක ඉන්න වග. වෙනද වගේම නා ගහ මල් පොරවගෙන හිටියත් වෙනද දැනෙන ඒ මම ආසම කරන නා මල් සුවඳ නම් එදා දැනුණෙ නෑ. 

" මොකද ළමයො ඔයා මෙතන තනියම? මම බැලුවා කොහෙද කියල" මම දුර ඉඳලම මෙහෙම අහගෙන උත්පලා ළඟට ගියා. 

" අනේ එහෙම මොකුත් විශෙෂයක් නෑ පරාක්රම. මගෙ හිස ටිකක් කකියන්න ගත්තා. ඒකයි මම හුළං ටිකක් වදින්නත් එක්ක මෙතනට ආවෙ. "

උත්පලා එහෙම කිව්වත් වෙන මොකක් හෝ ඇති කියල මට හිතුණා. මොකද ඒ වෙන කොට මටත් වඩා හොඳට මම එයා ගැන දැනගෙන හිටිපු නිසා සහ එයාගෙ පුංචි වෙනස් වීමක් පවා කියවා ගැනීමට තරම් මම එයාට සමීප වෙලා උන්නු නිසා. ඒත් මම වෙනසක් පෙන්නුවෙ නෑ. 

" අපි හැමෝම අර අළුත් ළමයා, පාලිතත් එක්ක කතා කළා. ඔයා විතරයි නාවේ. එයා හරි හොඳයි වගේ උත්පලා. දැන් හිතයි ඔයා හරිම ආඩම්බරකාර කෙල්ලක් කියලා. " මම එහෙම කිව්වෙ බොරු නෝකඩුවක් මුනෙ මවා ගෙන. 

" ආ. . ඇත්තද මම එයත් එක්ක පස්සෙ කතා කරන්නම්. ඒක නෙමේ ඔයා අර මට දුන්න නව කතාවෙ තමන්ට හිමි නැති ආදරයක් උදුර ගන්න තමන්ගෙ හොඳම යාළුවව මරණ සිද්ධිය ගැන මොකද හිතන්නෙ? මිනිස්සුන්ට එහෙම හැසිරෙන්න පුළුවන්ද කියල මට හිතෙනවා සමහර වෙලාවට. ඒත් මට නම් ඒ කතාවෙ ගොඩක් සිද්ධි හරිම තාත්විකයි වගේ. මම ඊයෙ රෑම ඒක කියවල ඉවර කළා. "

" හ්ම්ම්.... ආදරයයි වෛරයයි අතරෙ තියෙන්න පුංචිම පුංචි වෙනසයි. ඒ වගේම හැම කෙනෙකුගෙම ඇතුළෙ පුංචි ළමයෙක් වගේම යකෙකුත් ඉන්නවා. පස්සෙ අපි ඒ ගැන කතා කරමු. දැන් ඉන්ටවල් එකත් ඉවර වෙන්න ළඟයි. එන්න අපි පංතියට යමු. "

" ඔයා යන්න පරාක්රම. මම තව ටිකකින් එන්නම්. "

එතකොට මම උත්පලා දිහා බැලුවා. එයාගෙ මුහණෙ තිබුණෙ විඩාබර පෙනුමක්. මම ගොඩක් ආසකල එයාගෙ දිග කොණ්ඩෙන් මිදුණු අකීකරු කෙස් රොදක් මද සුළඟට එයාගෙ නළල දිගේ නැටුවෙ මට ඔච්චමට වගේ. 

එදා අපි ඉස්කෝලෙ ඇරිල ගෙදර යන කොට උත්පලා හරියට හොල්මනක් දැකල බය වෙලා වගේ මගේ ළඟට දුවගෙන ආවා. 

මතු සම්බන්ධයි....



චන්දන ගුණසේකර- එක්සත් රාජධානිය.