Pages

Saturday, 29 March 2014

නික්ම යෑම.....




විසල් මුහුනේ පුංචි නෙතු අඟ කඳුළු බිඳු ඇත වේලිලා
පෙළහරම පෑ පෙරහැරේ ගිය මගේ පුතු බිම බෑවිලා
කුංචනාදයෙ හඬත් අද නැත කෙඳිරිලිත් යයි නෑසිලා
හොඬය ඔසවා බලාපං පුත එක් වරක් නෙතු මානලා
   
මගෙම පුතු ලෙස හැඳු නුඹ අද යන්න යනවද මා දමා
පොඩි දොහේ සිට හිටියෙ එකටම කෙලෙස විඳ ගමි දුක මෙමා
යම් දිනේ අප වෙන්ව යනවා ලොවේ සත්යය එය තමා
එහෙත් ඇයි නුඹ මුලින් ඇදුනේ මරුවා වෙත නොම වී පමා
   
රිදෙයිදෝ පුත උඹේ බඳ තව ඇන්න පහරට මා එදා
කඳුළු පිරෙනවා දුටිමි නෙතු අඟ හැඬුවා ඒ හෙණ්ඩුවබදා
හිතේ තරහක් තිබෙනු නොදිටිමි සිටියා මට සෙනෙහස පුදා
මතු භවේදිත් පුතුව ඉපැදී සනසපං මගෙ දිවිසදා
   
Posted by at

40 comments:

  1. සෙන්නා29 March 2014 at 09:11

    මොකෝ බන් කවිම ලියන්නෙ.. අපි වගේ උන් ගැනත් ගැනත් ටිකක් හිතහන්කෝ... :(

    හර්ෂණ දිසානායකගේ සිංදුවක් තියෙන්නේ, "තාත්තා වගේ "කියලා, අහලා තියනවද ? ඒක මේකේ අනිත් පැත්ත...

    ReplyDelete
    Replies
    1. Chandana30 March 2014 at 19:32

      ඇත්තමයි සෙන්නා කවියක් ලිව්වාම හිතට දැනෙන සැනසීම කියලා නිම කරන්න බෑ බං. ඊටත් කථා ලියන්න හොඳ රචකයෝ ඕන තරම් ඉන්නවානේ. හොඳ කථාත් ලියන්න ඕනේ තමයි.
      මම ඒ සිංදුව අහලා නෑනේ. උඹට පුළුවන්නම් ලින්ක් එක දාපංකෝ. ජය!!

      Delete
    2. සෙන්නා31 March 2014 at 10:46

      http://www.youtube.com/watch?v=Njxqxi6MeJQ

      තාත්තා වගේ නුඹ ගැන සොයමින් නිතිනේ
      අපටත් වඩා නුඹටයි සෙනෙහස පිදුණේ
      නුඹේ පයකින්ම අප්පච්චිට වින කෙරුනේ
      හිතලද වැරදිලද කියපන් ඇත් රජුනේ...

      මා ඔය දිගේ නුඹේ මඩ සෝදා හැරලා
      පොල් බෝඩ කිතුල් බෝඩ නුඹ වෙනුවෙන් හොයලා
      ලද සොච්චමට වැඩියෙන් දහ දුක් විඳලා
      අපේ දුක සැප බැලුවේ නුඹේ කුස ගිනි නිවලා

      බත් පත ඉදෙන විට පින් දුන්නේ නුඹට
      බඩගිනි දැනෙනවා දැන් වැඩියෙන් අපට
      ආවොත් අප්පච්චි ආයෙත් අපේ ලොවට
      අප ගාවට කළින් එන්නේ නුඹ ළඟට

      ........................................­....................

      ගායනය - හර්ෂණ දිසානායක
      පබැඳුම - ජයතිලක දිසානායක
      සත්සර - සුනිල් දයානන්ද කෝනාර

      Delete
  2. Manosh Sandaruwan29 March 2014 at 09:27

    මේ ඔබේම කවි සිතුවිලි නේද? ඉතාම වටිනවා. ඉහල නිර්මාණයක්.

    \\ගල් වඩුව, නුඹට දොස් නොකියමි.......//

    මෙම පෝස්ටුවේ සිට මම ඔබව කියවන්නට පටන්ගත්තෙමි.

    http://masandumal.blogspot.com/

    ReplyDelete
    Replies
    1. Chandana30 March 2014 at 19:35

      ගොඩක් ස්තූතියි ඔබට මනෝෂ්! මාව අගය කළාට... මගේම සිතිවිලි තමයි මේ. ඔබව ඉතාමත් ආදරයෙන් පිළිගන්නවා. ජය!!

      Delete
  3. Unknown29 March 2014 at 10:30

    ලස්සණ යි හැම දා මත් වගේ.කුමාරගම ‘දරුවො‘ කියල සත්ත්ව පැටවුන්ට අමතනව වගේ මෙතන පුතේ කියපු එක සංවේදි යි.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Chandana30 March 2014 at 19:36

      ඔබට ගොඩක් ස්තූතියි දිලිනි! ජයම වේවා!!

      Delete
  4. Anonymous29 March 2014 at 13:41

    හෙණ්ඩු පහරට නොවෙයි රිදුනේ එහෙම අහිතක් හෙම නැතා
    මතක් විය මගේ රැහේ උදවිය යන්නේ කවදද උන් වෙතා
    දිනෙක උපදින තවත් බවයක වෙන්න උන්ගෙම ලොකු පුතා
    දන්වා යවපන් මාගෙ මළගම අපේ උන්ගේ දුක සිතා

    ReplyDelete
    Replies
    1. Chandana30 March 2014 at 19:39

      උඹේ අදහස හරි මචං! මේ සත්තු කොච්චර නම් දුකක් විඳිනවද? එයාලගේ නිදහස් කැලෑ ජීවිතය අහිමි කළේ මිනිසුන්ම තමයි.

      Delete
  5. විශ්ව රංගනාත් 29 March 2014 at 14:04

    අගනා නිර්මාණයක්. ඔබේ කවි නම් සුපිරියි

    ReplyDelete
    Replies
    1. Chandana30 March 2014 at 19:40

      ස්තූතියි විශ්ව සහෝදරයා! ජය!!

      Delete
  6. Chandana29 March 2014 at 15:33

    රසවත් කවි පෙලක්.

    අලි බලා ගන්න අය අතරින් සැබෑවටම ඒ සතුන්ට කරුණාව දක්වන්නෙ බොහොම අතලොස්සක් කියලයි මට හිතෙන්නෙ. හැබැයි අලින් සතුව නම් ඇහැට කඳුලු එන හැසිරීම් තියනව.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Chandana30 March 2014 at 19:42

      ස්තූතියි මචං!
      ඒ සත්තුන්ගේ කැලෑ ජීවිතය අහිමි කළා මදිවට වැඩ ගන්නවා. පෙරහැරේ යන එක උනත් කොච්චර වඳයක්ද එයාලට.

      Delete
  7. Mahesh Rathnayake29 March 2014 at 16:14

    ගිය පාරත් දාල තිබ්බෙ මීට සමාන එකක් නේද... මට මතකයි ඔයාගෙ පේජ් එකෙත් මේම එකක් තිබ්බ
    ලස්සනයි... අපූරුයි
    ජයවේවා

    ReplyDelete
    Replies
    1. Chandana30 March 2014 at 19:44

      ස්තූතියි මහේෂ්! ගොඩක් වෙලාවට මුහුණු පොතේ හා මගේ පේජ් එකේ පළ කරනවා බ්ලොග් එකට කලින්. ඒක තමයි ඔබ දකින්න ඇත්තේ. ජය!!

      Delete
  8. තුශානි29 March 2014 at 17:21

    // මතු භවේදිත් පුතුව ඉපැදී සනසපං මගෙ දිවි සදා// සතුන්ටත් දරුවන්ට මෙන් ආදරය කළ උත්තම මිනිසුන් ...

    සංවේදීව දැනුන පද පෙලක්...

    ReplyDelete
    Replies
    1. Chandana30 March 2014 at 19:46

      ස්තූතියි තුෂානි ඔබට මා ඇගැයූවට! ජය!!

      Delete
  9. හැලපයා30 March 2014 at 06:35

    හොඳට හිතට දැනුන පද පෙළක් චන්දන

    ReplyDelete
    Replies
    1. Chandana30 March 2014 at 19:49

      ස්තූතියි හැලප අයියට! ජය!

      Delete
  10. Asanka30 March 2014 at 10:51

    මොනව කියන්නද කියල හිතාගන්න බෑ..ඒ තරං මම මේ කවි පෙළ වින්දා..!! :(
    ජය වේවා...

    ReplyDelete
    Replies
    1. Chandana30 March 2014 at 19:50

      ගොඩක්ම ස්තූතියි සංචාරකයෝ මාව අගය කළාට!

      Delete
  11. Dinesh30 March 2014 at 14:27

    කවිටික බලන්න කලින් ටික වෙලාවක් මම බලාගෙන ඉදියේ පින්තූරේ දිහා.. ඒක වගේම කවි ටිකත් හිතට වැදුනා..

    ReplyDelete
    Replies
    1. Chandana30 March 2014 at 19:51

      ගොඩක්ම ස්තූතියි දිනේෂ් මල්ලී!!

      Delete
  12. සිරාගෙ කාමරේ30 March 2014 at 14:34

    හරිම සංවේදී ඡායාරූපයක්...ගොඩාක් සිතිවිලි හිතට එනවා...ඡායාරූපය කාගෙද කියලා දන්නවා නම් එයත් මේ සමගම පල කරන්න.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Chandana30 March 2014 at 19:54

      ස්තූතියි සිරා මලේ. මේ පිංතූරේ මුහුණු පොතෙන් උපුටා ගත්තේ. කවුද ගත්තේ කියලා තිබුනේ නෑ. හරිම සංවේදී අවස්ථාවක් ඉතාමත් දක්ෂ විදිහට කැමරාවට හසුකර ගෙන ඇති අයුරැ අති විශිෂ්ඨයි...

      Delete
  13. දේශකයා31 March 2014 at 04:16

    උඹට හුගක් ස්තුතියි මේ වගේ සංවේදි නිර්මාණ වලට. ඒත් මම නං ඔය හීලෑ ඇතුන් මැරුනම අඩන ශ්‍රද්ධාවන්තයෝ ගැන තකන්නේ නැහැ.

    ReplyDelete
    Replies
    1. සිරාගෙ කාමරේ31 March 2014 at 16:16

      උඹ නොතැකුවට අපි තකනවා....

      Delete
    2. Chandana1 April 2014 at 08:47

      ස්තූතියි දේශකයෝ! අපි වැරදියි තමයි ඒ සතුන්ගේ නිදහස නැතිකරන එක. සංවේදීකමට මිනිසුන් ඇඬුවට කුඩා දරැවන්ගේ හා සතුන්ගේ ඇස්වල පමණයි අවංකම කඳුළු තියෙන්නේ. උඹට ජය!!

      Delete
  14. සංකල්ප31 March 2014 at 04:25

    ලස්සන කවි සිතුවිල්ලක්.. !

    ReplyDelete
    Replies
    1. Chandana1 April 2014 at 08:48

      ස්තූතියි මධු මලේ!

      Delete
  15. Dude31 March 2014 at 04:47

    මේ දවස්වල අපි ඇත්ගොව්වන්ගේ කුරිරුකම්මනේ අහන්නේ. ඒක හන්දා ඔලුවත් ෆෝර්මැට් වෙලා තීයෙන්නේ. මේ පින්තූරෙට කවිය හැදුවද එහෙම නැතිනම් කවියට පින්තූරයක් හෙව්වද?

    ReplyDelete
    Replies
    1. Chandana1 April 2014 at 08:50

      නෑ මචං මේ පිංතූරේ මුහුණු පොතේ පළ කරලා තිබුණා. දැක්ක ගමන්ම පළමු කවිය ඔළුවට ආවා. පිංතූරේ ගත්තු කැමරා කරැවා ගැන සදහනක් තිබුනේ නෑ. එතුමාටත් අපේ උපාහාරය පිදිය යුතුයි.,.,

      Delete
  16. දෙව් නුවනි31 March 2014 at 17:36

    උඹේ කවිය මුහුණු පොතෙන් රස වින්දා . උපරිමයි. මට මතකයි අපේ ආච්චි ආදරෙන් හදපු එළදෙනක් මළාම මේ විදිහට අඬා වැළපුණු හැටි.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Chandana1 April 2014 at 08:53

      ස්තූතියි තිලකේ! උඹ හරි සතුන්ගේ ආදරය අවංකයි. අපේ ගෙදර ඉන්න
      සුනඛ සුරතලාත් පුදුම විදිහට පවුලට ලංවෙලා ඉන්නේ. එයා නැතිවුන දවසක පවුල ළමයි කොහොම දරාගනීද කියලා හිතා ගන්නවත් බෑ. උඔට ජය!!

      Delete
  17. Kenji @ මැලේ 1 April 2014 at 03:53

    මොකුත් නොකියමි නුඹට මං ......
    පබැදුම විශිෂ්ටය ...

    ReplyDelete
    Replies
    1. Chandana1 April 2014 at 08:44

      ගොඩක්ම ස්තූතියි කෙන්ජි උඹට!!

      Delete
  18. ඉවාන් පවුලූශා2 April 2014 at 06:28

    අද මොනවා කියන්නද කියලා හිතුවේ , හැමදාම හොඳයි ,විශිෂ්ටයි කිය කියා ඉන්නවා මිසක් නරකයි කියන්න අඩුපාඩුවක් කියන්න චාන්ස් එකක් දෙන්නෙම නෑනේ මේ යෝදයා.......

    හැමදාම වගේ ඇති විශිෂ්ටයි සර් ...........

    ReplyDelete
    Replies
    1. Chandana2 April 2014 at 06:36

      හැමදාමත්ම වගේ ගොඩක් ස්තූතියි සහෝදරයා! උඹේ ඇගැයීම් මට විශාල හයියක්. ඒක නෙමේ ඉක්මනටම උඹේ රසවත් කෙටි කතා පොතක් විදිහට එළිදක්වපං... අපි බලාගෙන ඉන්නවා. ජය හා සතුට!!

      Delete
  19. තනි තරුව8 April 2014 at 12:23

    බොහොම සංවේදී කවිපෙළක්.ඇත්තටම රූපයත් එක්ක අපූරුවට ගැලපෙනවා වගේම ඇස්වල කඳුළු ගෙනාවා.:( වෙන දේවල් එක්ක බලද්දි සත්තු මිනිස්සුන්ට වඩා අවංකවම හිතට ලං වෙනවා සහ සමහරවිටක මිනිස්සු ලඟ නැති උත්තම ගතිගුණ ඔවුන් ලඟ තියෙනවා කියා මට හිතෙනවා.එහෙම බැඳීමක් ඇතිවුණාම සත්වයෙක් වුණත් දරුවෙක් වගෙයි හිතට දැනෙන්නේ.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Chandana9 April 2014 at 16:32

      ස්තූතියි තනි තරැවේ ඔබගේ ඇගැයීමට! සතුන්ගේ හා කුඩා ළමයින්ගේ කඳුළු පමණයි අවංක දෙමාපියන්ගේ ඇරැනහම. ඔයාට ජය!!

      Delete

Subscribe to: Post Comments (Atom)