පනං අටා..........

කුඩා අවධියේ මගේ ළපටි සිත තුල ලැඟුම් ගත් චරිත අතර විශේෂ ස්ථානයක් මා මේ කියන්නට යන කථාවේ කථා නායක මහළු දර පලන්නාට හිමිවීම වැලැක් විය නොහැකි කරුණකි. 

ඔහුටද සන්තකටම තිබු එකම ඇඳුම වුයේ කාකි කබායකි. මෙම කබායෙන් හා හම්පඩ ගැසුණු සරං කොටයකින් සැරසී පොරෝ කෙටියකින් සන්නද්ධ වන ඔහු උදෑසනම පාරක් පාරක් ගානේ දර පලන රැකියාව සොයා මෙහෙයුම ඇරඹුවේය. දර පලා ලැබෙන මුදලකින් දිවි ගැට ගසා ගත් ඔහුට හරියට ඉන්න හිටින්න තැනක් හෝ නෑයෙක් මල්ලෙකු සිටින වගක් කවුරුන් හෝ දැන සිටියේ නැත.

ඒ කාලයේ ගොන්නු දෙන්නා බැඳි දර කරත්ත ඉතා ඈත පිටිසර ගම්මාන වල සිට සිදාධියට වෙළදාම සඳහා ඒම ඉතාම සුලභ දර්ශනයක් විය. අපේ නිවස ඉදිරි පිට බොරළු පාරේද උදෑසන කාලයේ කරත්ත කීපයක්ම කිරි කිරි හඬ නගමින් ගාටනු අපට හොඳින් හුරු පුරුදු දසුණකි.

අපට දර අවශ්ය වූ විට උදෑසනම තාත්තා දර කරත්තයක් අප නිවස පිටුපස මිඳුල් කෑල්ලට බා ගනු ලැබුවේය. බොහෝ විට මෙම දර ගොඩ පලා ගැනීමේ කාරිය අප පැවරුවේ මා මේ කියන දර පලන්නාටය.

ඔහුගේ නමක් හෝ ගමක් අප කිසිවකු දැන සිටියේ නැත. එහෙත් එක් දෙයක් නම් මුළු නගරයේම වැසියෝ දැන සිටයෝය. එය නම් "පනම් අටා" නම් වූ ඔහුගේ අනවර්ත නාමයයි. 

 

එහෙත් එම නමින් හැඳින්වීම ඔහු කෙතරම් පිළිකුල් කලාද යත් එම නම ඇසුණ විගස ඕනෑම කෙනෙකුට අමු තිත්ත කුණු හරුපයෙන් බැණ වැදීමට ඔහු කිසි විටෙකවත් පසුබට නොවූයේය. සෑම දිනෙකම පාහේ නොසන්ඩාල කොල්ලෙකු ඔහුට "පනම් අටා" යැයි කියා කෑ ගැසූ විට අම්මා මුත්තා මතක් කර බැණ වැදීමට ඔහු පෙලැබුනේය.මෙයින් තුටුවූ කොල්ලන් දිගින් දිගටම ඒ නම කියා කෑ ගැසීමට පුරුදුව සිටියෝය. 

ඔහුට "පනම් අටා" කියූවේ මන්ද හා එයට ඔහු කිපුනේ මන්ද යන වග අප කිසිවෙකුත් දැන සිටියේ නැත.

දර ගොඩ පැලීම බාර ගත් පසු කාකි කබාය ගලවා අසල ගසක එල්ලන ඔහු සරමද කැහැපොට ගසා ගෙන දර පැලීම පටන් ගන්නේ ඇඟිලි තුඩින් පොරවේ මුවහත පිරිස්සා බැලීමෙන් අනතුරුවය. ගසන හැම පොරෝ පහරකටම පසුව "හහ්"යැයි හඩක් නිකුත් කිරීම ඔහුටම ආවේනික වූ අන්යයතාවයක් විය. 

ඔහුගේ වැහැරී,හෙම්බත් වූ කැහැටු කකුල් දර ගොඩෙහිම වූ දර ඉපල් සේ දිස් විනි. පයින්ම ගාටා පාදයටම ඇලී ගිය අංඩදැමූ පාවහන් යුවලය සෑම විටකම ඔහුගේ දෙපා වල විය.

මද වේලාවක් දර කොටයක් සමඟ ඔට්ටුවන ඔහු මදකට විඩා නිවා ගැනුමට ඇනබා ගත් කල කහට කෝප්පයකින් සංග්රහ කිරීමට අපේ අම්මා වග බලා ගත්තාය. කහට කෝප්පයෙන් සප්පායන් වන ඔහු කණේ ගසා ගෙන ආ බීඩියක්ද දල්වා ගෙන නැවත වැඩ ඇරඹුවේ මුළදීට වඩා බොහෝම හිමිනි.

හිරු මුදුන් වී මද්දහන උදාවන තුරු දර පලන ඔහු දහවල් බත සඳහා වැඩ නතර කොට අපේ වත්ත පහල ළිඳෙන් මුණ කට සෝදා ගෙන දනට වඩින හිමි නමක් සේ අපේ කුස්සියට සේන්දු වී ඇනබා ගන්නේය. ඉන් පසු අම්මා බෙදා දෙන බත් පත දෑතින්ම පිළිගෙන හිරවී හිරවී කෑමට පටන් ගන්නා ඔහු හිමිහිට බත අහවර කලේ මහත් භක්තියකිනි. 

ඔහු කෑම බුදින ආකාරයේද අපූරු සුන්දරත්වයක් විනි.  අතින්  බත් පිඟානේ පැත්තෙන් පැත්තට තල්ලු කරමින් කෑම කනු මා දැක තිබුනේ ඔහුගෙන්ම පමණි.

අම්මා දෙන වතුර වීදුරුවද උඟුරට දෙකට අහවර කොට කරාමයෙන් අත කට සෝදා ගෙන පිඟානද හෝදා කුස්සියෙන් තබන ඔහු බුලත් විටකයකින්ද සප්පායන් වීමට අමතක නොකලේය.

මින් පසු හිරු අවරට යන තෙක්ම දර පලා වෙනම ගොඩකට ගසන ඔහු දවසේ වැඩ නිම කොට පහල ලිදෙන් දිය නා නැවත පුරුදු සරමට හා කාකි කබායට බසින්නේ දවසේ ගතමනාව ලැබෙන තුරුය.

පැලූ දර ගොඩ විශාල කර පෙන්වීමට  ඔහු අනුගමනය කරන උපක්රමයක් පසුව අපගේ අතටම හසු විය.ඒනම් පැලීමට දුෂ්කර කොට කැබලි පැලූ දර යටින් ඔබා ගොඩ වැඩි කර පෙන්නීමයි.

ඒ කෙසේ වෙතත් අම්මා හෝ තාත්තා ඔහුට කිසිත් නොකීවෝය. දවසේ ගතමනාව අම්මාගෙන් ලබාගත් ඔහු කොහේ හෝ රාත්රිය ගත කරන ස්ථානය බලා පිටව ගියේය.

මේ ආකාරයෙන් කාලය ගත වු අතර මගේ උසස් අධ්යාපනය සඳහා ගමින් පිටව වාසය කිරීමට මට සිදුවිය. මේ කාලයේ ඉගැනුම සඳහාම මාගේ අවධානය යොමු වු අතර දර පලන්නා පිළිබද මතකය මුළුමණින්ම පාහේ මසිතින් බැහැර විය.

අවුරුදු කීපයකට පසු ගම ආ මට හදිසියේම මෙන් අප දර පලන්නාව සිහි විය. අම්මාගෙන් ඔහු ගැන විමසූ මට සතුටුදායක ආරංචියක් නොලැබුනි. ඇගේ පිලිතුර වුයේ මාස කීපයකින් ඔහුව නොදුටූ බවයි. 

කුතුහලය නිසාම මා නගරයේ දන්නා හදුනන කිහිප දෙනෙකු ගෙන්ද ඔහු ගැන විමසීමි. දින කීපයකට පසුව නගර සභාවේ සේවය කල මගේ මිතුරෙකුගෙන් ඒ දුක්බර පුවත මා හට දැන ගන්නට ලැබුනි.

එය නම් දින කීපයකට ඉහත දී ඔහුගේ දේහය පාළු ගොඩ නැගිල්ලක තිබී හමු වූ බවත් නගර සභාවේ වියදමින් එය මිහිදන් කල බවත්ය. ඔහුගේ මිනිය බාර ගැනීමට කිසිවකු නොසිටියත් ඔහුගේ පොරව ඒ වන විටත් අතුරුදහන්ව තිබු බව මගේ මිතුරා පැවසුවේ මුළු සමජය ගැනම කල කිරීමෙන් යුක්තවය. 

අවසාන මොහොතේ හෝ ඔහුට කිසියම් උදව්වක් කල නොහැකි වීම ගැන මට මා ගැනම කලකිරීමක් ඇතිවිය. 

ඔහුත් මාත් අතර කිසිම සම්බන්ධයක් නොතිබුනත් කාලයක් තිස්සේ ඔහු කල කී දෑ සහ කැහැටු වී ගිය ඔහුගේ මුහුණ සිහි වීමෙන් මාගේ දෑස් තෙත් වන බවක් මට හැඟුණි. 

සමාජයට බරක් වී සැමටම කරදරයක් වන මිනිසුන් බහුල සමාජයක කාහටවත් වදයක් නොවී අවිහංසකව ජීවත් වූ ඔහු වන් මිනිසුන් නිතර දකින්නට නොමැති බව මට සිහි විනි.

ඔහුට මිනිසුන් "පනම් අටා" කියූවේ සහ එයින් ඔහු අධික ලෙස කෝප වී බැන අඬගැහුවේ ඇයිද යන්න අදටත් මට ගැටළුවකි.....