සපත්තු මහන්නා........

Photo Credit: flicker.com

මගේ මතකය නිවැරදිනම් මා මේ කියන්නට සැරසෙන කථාව සිදුවූයේ 70 දශකයේ අඟ භාගයේදී පමනය. එකල අප කෙලිදොලින් කල් ගෙවූ කුඩා දරුවන් වීමු.

මේ කාලයේ මගේ සිත ගත් එකිනෙකට හාත්පසින් වෙනස්වූ චරිත කිහිපයක් විය. ඔව්හූ මහා විශාල දේශය පාලනය කලවුන්වත් රිදී තිරයේ ජනප්රිය නළු නිළියෝවත් නොවූහ. සමාජයේ අපත් සමඟම විසූ ඔව්හූ අන්ත අසරණ එහෙත් අනුනට කරදරයක් නොවී තම හැකි පමණින් කීයක් හෝ උපයාගෙන එදා වේල ගැට ගසා ගත් අහිංසක මිනිසුන් කිහිප දෙනෙකි.

ඉන් මාගේ ප්රියතම චරිතය වූයේ ගෙයින් ගෙට පයින්ම ඇවිද යමින් කැඩුණු කුඩ හා සපත්තු අඵත්වැඩියා කොට එදා වේල උපයා ගත් දමිල සපත්තු මහන්නාය.

බුලත් කහටින් දුර්වර්නවු දත් දෙපෙල විරිත්තා පෑ ඔහුගේ සිනහව කෙතරම් අවිහින්සකද? ඒ අවංක සිනහාව පුරාම කෘතවේදී බව හා ලෙන්ගතු කම ගැබ්වී තිබුනි.

දූවිල්ලේ හා ගිනි කාශ්ඨකයේ පයින්ම ගාටා හෙම්බත් වූ, දින කීපයකින් රැවුල නොබෑ ඔහුගේ මුහුණ මට කියා පෑවේ ජීවත් වීමට ඔහු කරන අරගලයේ සාක්ෂිය.

දහඩියෙන් නැහැවී පෙගී තිබුණු කාකි පැහැති අත් කොට කමිසය හා කොට කලිසම ඇඟටම ඇලී තිබුනි.

දහස් ගනනකගේ කුඩ සෑදූ ඔහුට අව්වෙන් හෝ වැස්සෙන් ආරක්ෂා වීමට කුඩයක් නොතිබුනි.

සැමගේ සපත්තු සෙරෙප්පු සෑදු ඔහුට තිබුනේ අණ්ඩ දැමූ වර්ග දෙකක පාවහන් යුගලකි.

එයද පාදයටම ඇලී කඵ පැහැ ගැසී තිබුණි.

වැඩක් තිබුනත් නැතත් ඔහුට කෑමට හා බීමට යමක් දී අතේ කීයක් හෝ මිට මෙලවීමට එකල අපේ අම්මා පුරුදුව සිටියාය.

වැඩක් නිමකල පසු ඔහු කිසිවිටෙක ගානක් කියූවේ නැත. "කැමති ගානක් දෙන්න මාතියා" යැයි කියා කැඩුණු සිංහලෙන් පැවසූයේ ඒ සුපුරුදු අව්යාජ සිනහාවෙන්ම මුව සරසාගෙනය.

අපගේ ඇරයුම ඇත හෝ නැතා කඩුල්ලෙන් ඇතුලුවන ඔහු හිමින් සීරුවේ නිවසේ ඉදිරි පසට ගාටයි. ඉන් පසු නිවසේ ඉස්තෝප්පුවේ ඇනබා ගන්නා ඔහු කරන කියන හැම ක්රියාවක්ම නැරබීම එකල මාගේ ප්රියතම විනෝදාංශය වලින් එකක් විය. අනෙකුත් විනෝදාංශ වූයේ චිත්ර කථා හා පත පොත කියැවීමත්, චිත්ර පට බැලීමත්ය. ඒ පිළිබඳ තොරතුරු ඉදිරි කථාවකදී ඔබට හෙළිකරන්නම්.

ඉතිං ඔහුගේ ක්රියාවන් අතුරින් මා නැරබීමට ප්රියම කලේ වැඩක් අවසන් කල පසු ඔහු බුලත් විට කෑමට සැරසුනු  ආකාරයයි.

හරිබැරි ගැසී ඉදගන්නා ඔහු බඩතුරේ ගසා ඇති කුඩා මඩිස්සලය එලියට ගන්නේ මහා අනර්ඝ මැනික් පසුම්බියක ගන්නා ආකාරයෙනි.

එය හෙමින් ලිහන ඔහු අතපත ගා පුවක් කැබැල්ලක් ගෙන මුව රුවා ගනී. ඉනිකබිතිව බුලත් කොලයක් ගෙන හොදින් පිරිමැද නැට්ට හා අග කඩා මුවට ගෙන පරිස්සමින් හපන්නට පටන් ගන්නේ බොහොම වැදගත් අයුරිනි.

ඇඟිලි දෙක මුවට තබා සිහින් කෙළ පහරක් ගසන ඔහු බොහොම ප්රවේශමට දුම්කොළ කැබැල්ලක් හා හුනු ස්වල්පයක්ද හපයට එක්කරයි.

ඉතිරි හුනු වැකුනු ඇඟිලි කලිසම් කොටේ උලා ගන්නා ඔහු මෙවලම් පෙට්ටිය හිස මතට ගෙන නිමක් නොමැති දිවි ගමන අරබන්නේ හිස නමා අපෙන් සමුගනිමිනි.

මේ ආකාරයට අවුරුදු ගනනාවක් ගතවු අතර 1983 වසරේ ඇසළ පෝය ගෙවීයාමටත් මත්තෙන් ඒ ඊනියා දමිළ සිංහල කෝලාහළ ඇතිවිය. කොළඹින් ආරම්භ වූ කළබැගෑනිය මුළු රටම දවා අළුකර දැමූයේ කලකණ්ණි ලැව් ගින්නක් පරිද්දෙනි. නිවාස,කඩ හා සිනමා හල් ගිනිබත් විය. බොහෝ අහිංසක හා සිංහල ජන කොටස් හා මනාව බද්ධව ඔවුනොවුන් අතර සහජීවනයෙන් ජීවත් වූ දමිළ ජනයාට ජීවිතයෙන් පවා වන්දි ගෙවුමට සිදුවිය. බොහෝ සිංහලයන් තම ජීවිත පවා නොතකා තම මිත්ර දමිළ පවුල් තම නිවෙස් තුල සඟවාගෙන ජීවිත රැකුමට උත්සහා කලෝය. මහා අනර්ඝ සිනමා කෘති ශබ්දාගාරත් සමඟම පොළොවට පස් විය. ඉතා දක්ෂ දමිළ දොස්තරවරු, ගුරුවරු හා කළා කරුවන් ජාතියට අහිමි විය. ලංකාවේ ශ්රී නාමයට ලෝකය හමුවේ විශාල කළු පැල්ලමක් පමණක් ඉතිරි විය.

දින කීපයක් ඇදිරි නීතිය පනවා තිබුනි. සතියකට පමන පසුව විනාශ කල සුන්බුන් අතරින් පරිසරය සන්සුන් විය. 

එහෙත් එදායින් පසුව මට කිසිම දිනෙක ඔහු හමුවුයේ නැත. ඔහු ජීවත්වූ ස්ථානයක් වත් කිසිවකු දැන නොසිටියහ.

මේ ඊනියා ජාති ආලයෙන්, අවලං දේශපාලනයෙන් හා කුරිරු ත්රස්තවාදයෙන් මෙවන් අහිංසකයන් (දමිළ හෝ සිංහල වේවා ) දස දහසකගේ ජීවිත හා දේපල නැතිවුනිද? මෙය එක් කථාවක් පමණකි.

ඔහුගේ බුලතින් රතු වූ ඝන තොල් අතරවූ කහ පැහැති දත් විලිස්සා පෑ ඒ අව්යයාජ සිනහාව පමනක් කදුළු පිරි දෙනෙත් තුලින් තවමත් මට බොදවී පෙනෙයි. 

එම සිනහාව අප සමාජයේ නිරුවත දැක ඔහුගේ මුහුනෙහි ඇඳුණු සංකේතාත්මක සමච්චලයක්දෝ කියාත් දැන් නම් මට සිතෙයි.

ළබන සතියේ මා සිත් ගත් තවත් චරිතයක් වූ "පනං අටා"ගේ අන්දරයෙන් හමු වෙමු.

ඔබට හිතෙන ගුණ හෝ අගුණ මෙහි කොටා දමන මෙන් ඉතාමත් සෙනෙහසින් ඉල්ලමි. ඔබගේ එක වඳනක් නිර්මාණ කරුවකුගේ ඉදිරි ගමනට කෙතරම් වැඳගත්ද යන වග නිර්මාණ කාර්යයේ නියැලෙන ඔබ සැමට අමුතුවෙන් කිවයුතු දෙයක් නොවන බවද මම දනිමි........