චිත්‍ර කථාව සහ මම (පළමු කොටස)......

මම මේ සටහන මෙහෙම ආරම්භ කරන්නම්. මගේ මතකයේ හැටියට එදා 1972 වසරේ දිනක උදෑසනකි. මට එවකට අවුරුදු හතරක් පමන හා මා නැඟෙණියට අවුරුදු තුනක් පමන විය. 

එදින අප මහා සතුටකින් අපගේ ළපටි සිත් පුරවාගෙන දෙමව්පියන් සමඟින් මතුගම යටඳොළ වත්තේ විසු අපගේ ලොකු අම්මාගේ නිවස වෙත යන්නට යොදා ගෙන තිබිනි.

පාසල් ගුරුවරියක වූ අප මෑණියෝ රජයෙන් ලැබූ සුළු වරප්රසාදයක වූ දුම්රිය ප්රවේශ පත්ර කලින්ම වෙන්කරවා ගෙන තිබුනාය.  ඇයගේ සේවය අණුව අපට දෙවැනි කැලෑසියේ මැදිරියක ගමන් කිරීමට අවකාශ ලැබී තිබිනි.

ගමන යාමට නියම කර ගත් දිනට කලින් දා නංගීට හා මට නින්දක් නොවීය.  ඒ අප හදවත් වල වූ කුතුහලය සහ නින්ද ගොස් දුම්රිය වරදීවී යනුවෙන් වූ අනියත බිය නිසාය.

ඒ කෙසේ වෙතත් උදයේම අවදි වු අප සීතලයේ ගැහෙමින් මුව කට දොවා කුරුළන්ගේ කිචි බිචි නාදය මධ්යයේ බිමට එළිය වැටීමටත් මත්තෙන් දුම්රිය පළට සේන්දු වීමු.

එවකට අනුරාධපුර නවනගරය දුම්රිය පොළ නොතිබුන නිසා අනුරාධපුර මහා ඉස්ටේසමටම අපට යාමට සිඳුවිය. ගමන පිළිබඳව කුල්මත් වී සිටි අපට දුර පිලිබඳව කිසිදු ගැටළුවක් නොවීය.

කෙසේ හෝ නියමිත ප්රවේශ පත්ර ගෙන උදෑසන 5.05 ට කොළඹ කොටුව බලා පිටත් වූ රජරට රැජින දුම්රියේ අසුනකට බර වූ පසු මගේ සිතේ දුම්රිය වරදීවි යැයි තිබු අනියත බිය මහා විශාල විදුලි පහනක් අබියස දැල්වූ කුඩා ඉටි පන්දමක එළිය සේ පසු බා ගියේය.

දුම්රිය ගමනාරම්භ කරන ලදී. ඉස්ටේසමේදි හා දුම්රියේදී ඇසු දුටු දේ පසුව සටහනකින් ඔබ වෙත ගෙන එන්නෙමි. 

තාත්තා බෝතලයක දමා ගෙන උණු උණු කිරි තේ රැගෙන ආවේය. තිබුනු තදියම හා කුතුහලය නිසා වතුර පොඳකුදු නොබී නිවසින් පිටවූ අපට එවෙලේ එය දිව්ය අවුසදයක් බඳු විය. තේ බොන අතර මගේ සිතට පැන නැඟි විසල් පුරස්නයකි." මේ වේඟයෙන් දුවන දුම්රියේ සිට තාත්තා හෝටලයකට ගොස් කෙසේ නම් උණු කිරි තේ මිලදී ගත්තේද?" බොහෝ කළක් යනතුරු මා මෙයට පිළිතුර දැන සිටියේ නැත.

කිරි තේ ගෙනා තාත්තා ඊට අමතරව තවත් අමුත්තෙකු රැගන විත් සිටියේය. මීට පෙර කිසි දිනක දැක නොතිබුන එය චිත්ර වලින් පිරි පත්තරයක් විය. කොටින්ම කියතොත් එය "සතුට" පත්රය විය. 

කියැවීමට මළපොතේ අකුරක් වත් නොදැන සිටි මා එහි වූ චිත්ර මුල සිට අගටත් නැවත අග සිට මුලටත් දෑසින් උරා බීවෙමි. 

මා මේ කියන්නට යන කථාවේ ආරම්භය මෙලෙස ඇරබිනි. එදිනේ චිත්ර කථා පිස්සෙකු ලොවට බිහිවුනි.

එදිනේ පටන් සෑම අඟහරුවාදා දිනයක්ම එනතුරු මා පෙර මඟ බලා සිටියේ තමාගේ කුළුදුල් පෙම්වතිය එන තුරු පෙර මඟ බලා සිටින නව යොවුන් පෙම්වතෙකු පරිද්දෙනි. තාත්තා හෝ අයියා කෙනෙකුන් විසින් සතුට පත්රය ගෙනා අතර එහි නැවුම් සුවඳ විඳිමින් ඇස් වලින් පින්තූර කියැවීමට මම ලොල් වීමි. කොටින්ම මම ඊට ඇබ්බැහි වීමි. දැන් කාළයේ ළමුන් ඇබ්බැහිවන දෑ වල ඇති නපුරු හා භයානක කම දකින විට මගේ තිබුනේ ඉතාමත් අහිංසක ඇබ්බැහි වීමකි.

ඒ අඟහරුවාදා දිනය මට අද මෙන් මතකයේ ඇත. අවදිවූ හෝරාවේ සිටම සතුට පත්රය ලැබෙන තෙක් පෙර මඟ බලා සිටි මට රාත්රියේ ආහාරයෙන් පසුවද එය ලැබෙන අයුරක් නොපෙනිනි. එදා වැඩ අධික දිනයක් බැවින් තාත්තාට සතුට පත්රය ගෙදරට එවීමට නොහැකි වී තිබිනි. ඔහු රාත්රී අටට පමණ නිවසට ගොඩවිය. මට මතක හැටියට අම්මා ඔහුට මාගේ අසහනය කලින්ම දන්වා තිබිනි. 

ගෙදර ආ තාත්තා මඳ වේලාවකින් සතුට පත්රයක් මා අත තැබීය. පින්තූර බලා දෙනෙතේ ඒවා සිතුවම් කරගෙන සිටි මට මුල් පිටුව දුටු විටම එය පරණ පත්රයක් බැව් දැනීමට තප්පරයකුඳු ගත නොවිනි. පත්රය වීසිකර දැමූ මා හඬමින්ම එදා නින්දට ගිය බව මට මතකය. එදායින් පසුව පුත්රයා එසේ රවටනු බැරි බැව් තාත්තාද සිහියට ගත් අතර නොවරදවාම මට පත්රයද ලැබෙන්න සැලැස්වූ බැව් එතුමාට පිදෙන සෙනෙහසත් සමඟ ස්තූති පූර්වකව සිහිපත් කරමි.

මුලදී පින්තූර වලින් සැනසුනු මා හට කථාවද දැනගැනීමේ දොළ දුකක් ක්රම ක්රමයෙන් පහල විය. අකුරු හරියට නොදත් මා හට එය ඒබරං ආතා ඉංගිරිසි පත්තරය කියවනවා වැනි මහා භාරදූර කාරියක් විය.

මට පත්තරය කියවා දීමේ කාරියට බිලිවූයේ එවකට අම්මා පාසල් ගිය පසු අප මිත්තණියට උදව් පදව් කරමින් අපවද බලා ගත් අනුලාටය. පොත් පත්තර කියැවීමට මහත් ගිජු වු ඇය එම කාරිය දේව කාරියක් සේ මහත් භක්තියකින් යුක්තව කිරීමට දෙවරක් නොසිතා ඉත සිතින්ම කැමති වූවාය. 

එතැන් පටන් ඇය අනෙකුත් වැඩ රාජකාරියන් අවසන් වනතුරු පත්තරයේ චිත්ර කියැවූ මා ඉනික්බිතිව ඇය පස්සේ වැටුනේ ඉඳිකට්ට පසුපස වැටුන නූලක් මෙනි. ඇයට පිං සිදු වන්නට ඒ කථා මට හොඳින් තේරුම් ගත හැකිවිය. 

එක් කාරණයක් මේ අවස්ථාවේ නොකියාම බැරිය. එයනම් එකල තිබූ චිත්ර කථාවල තිබූ අමිල ගුණයයි. පවුලේ සැමටම එකට කියවිය හැකි හරවත් කථාවන් එහි විය.කිසිවිටෙක අනවශ්ය හුදු රාගය හෝ කාමය අවුස්සන කිසිදු කථාවක් එහි නොවීය. සෑම කථාවකම වාගේ අප හැමට උගත හැකි යමක් හෝ සමාජයට දෙන යහපත් පවිවුඩයක් ගැබ්වී තිබුනි.

පසු කළෙක හතු පිපෙන්නා සේ බිහිවූ චිත්ර කථා හුදු වෙළද ආදායම ගැනම සිතූ හෙයින් පත්රවල ප්රමිතියත් බාල වී මහා කුණුහරුපයක්ම පමනක් සමාජයට දීමට මාන බැලූ අතර චිත්ර කථාවේ පරිහානියටද අත්තිවාරම දැමීය. මේ ගැන සවිස්තරව පසුව ලියමි.

මෙම සටහන එක කොටසකින් ලියා නිම කෙරුමට සිතා සිටියත් ලිවීම පටන් ගත් පසු නොසිතූ අයුරින් දීර්ඝ වීම නිසා කොටස් දෙකකින් පළ කෙරුමට සිදුවිය. 

ළබන සතියේ ඉතුරු කොටස බලාපොරොත්තු වන්න.ඔබ සැමට ජය වේවා!!