සිර කරුවාගේ විලාපය........

ළන්දේ වණ පෙතේ දුව පැන නැටු	කාළේ
ගම් මැද එළියමේ චක්ගුඩු ගැහු	තාලේ
කොල්ලන් එක්ක තරඟෙට කවි කියු	ලීලේ
පෙර භවයෙදී කල දේ මෙන් දැන්	සිහිවේ
කුරුලන් මියුරු ලෙස කව් ගී කියපු	හැටි
මහා කඳු මුඳුන් තලයෙන් හිරු බැහැපු	හැටි
මලින් මලට සමනල් කැල පියැබු	හැටි
පෙණ පිඩු බබලමින් ගඟ දිය ගලපු	හැටි
බලමින් සිටියා මතකයි ගම ගොඩදි	මම
පුරවා සැණසුනා නිදහස් සුලඟ	ලැම
පැසසුම් කලා හැමවිට ගුරු දෙගුරු	සැම
ඒ මටදැයි දැන්නම් සිතනුවේ	කොහොම
නිදහස කියන වචනයේ වටිනා	අගය
මේ කඳවුරේ කොතැනත් දක්නට	නැතිය
පාළු කුටිය තුල මතුවන	සීතලය
මකලා දමන්නට හිරු දහසක්	මදිය
මේ සිර මැදිරියේ සීතල පිරි	පොලොව
බොහොම රළුයි සිරුරම මොර දෙයි	බැරුව
අම්මේ නුබේ උණුහුම පිරි හද	මළුව
සිහිනෙන් විඳින්නට එමි මා හැම	වරුව
කුඩා කවුළුවෙන් සඳ කැන් ගලපු	වම
පසලොස්වක අහස මනසින් මවමි	මම
මල්වල සුවඳ'විත් මැදිරියේ පිරුන	හම
පෙති වල මෙලෙක සිහිනෙන් අත්විඳිමි	මම
මා වරදක් නොකෙරුව බව නම්	අම්මේ
ඔබ හැර කවුරුවත් සිතනුවේ නෑ	අම්මේ
මා ඒ පුතුම බැව් ඔබ දන්නවා	අම්මේ
දැන්නම් දුක් නොවෙමි මං මෙය පුරුවේ	කරුමේ
මා හදවතින් මියගොස් දැන්	අවසන්ය
වරඳට නියම වූ දින ඒ	මළගමය
මගේ දිවි ගමනේ කෙළවර දැන්	අතළඟය
පෝරකයට යමි හෙට මා	නිවැරදිය
මළ බැව් අසා අම්මේ ඔබ	නොහඬන්න
ආයුෂ මෙපමණයි එය සිහියට	ගන්න
ඔබ පෙව් කිරි වලට කළ ගුණ	සලකන්න
මතු භවයෙවත් එමි අම්මේ මා	ඔන්න