"සත්‍යවාදියෙකුගේ දින පොත........"

" සුනිල්" යන නාමය ලංකාවේ ඉතා ප්රචලිතය.අපට බොහෝ හුරැය. හදවතට සමීපය. ආදරණීයය. 

කලා ලෝකයේ නම් සුනිල්ලා බොහෝය. 

සිංහල සංගීතයේ පෙරටු ගාමීයෙකුවූ හා එයට අපේ කමක් රිංගවූ සංගීතවේදී "සුනිල්" සාන්තයෝ මුලින්ම මගේ සිහියට එන සුනිළුන්ය. ගීත දහස් ගණනක් ලියූ සිංහල ගීතයට හා සාහිත්යයට අනුපමේය සේවයක් කරන්නාවූ මහාචාර්ය "සුනිල් " ආරියරත්නයන්, ප්රවීණ ගායනවේදී " සුනිල්" එදිරිසිංහයන්, ගේයපද රචක " සුනිල්" සරත් පරේරා, සිනමාවේදී " සුනිල්" සෝම පීරිස් , සිනමාවේදී සුනිල්" ටී ප්රානාන්දු හා ජිප්සීස් නායක ගායනවේදී " සුනිල්" පෙරේරා කලාලොව බැබළවූ තවත් සුනිළුන් කිහිප පොළක් පමණි. 

මේ සුනිළුන් සමූහය අතර තවත් " සුනිල් " කෙනෙකු සිටියේය. ඔහුව බොහෝ දෙනෙකු ඇමතුවේ " සුනිල් අයියා" යන ආදර නාමයෙනි. 

ඒ අසූව දශකයේ මැඳ භාගය විය. රටේ නීතිය වල් වැදුණු රාජ්ය ත්රස්තවාදය ඇතුළු නිලලත් හා නොලත් මහා ත්රස්තවාද බූවල්ලෙකූගේ අඬු පඬු සතර දිග්භාගයේම විහිදී ජනතාවගේ හුස්ම පොද සිරවී තිබුණු යුගයයි. මරණය හැරැනු කොට ඔවුනට දැකගත හැකි වෙනත් එකදු සිහිනයක් හෝ නොවිණි. ඒත් ඒ කලාතුරකින් මහන්සියටම නින්ද ගිය රැයකදී පමණි. භීෂණය රජ කළ ඒ අඳුරැ රාත්රීවල සඳ පවා වලාකලු අතර. සැඟවුණේ මේ අවනීතිය දෙස බලා සිටින්නට බැරි තැනය. 

යාමට තැනක් නොමැතිව, කිසිදු විනෝදයක් නොලබා මරණ බියෙන් ඇළලී ගෙයි මුල්ලේ එකතැනක සිරවූ යෞවනයේ උරැමකාරයන්වූ අපට ඒ මොහොත ගැන සිතනවා හැරෙන්නට වෙන කළ හැකි කිසිදු දෙයක් නොවුණි. 

මෙවන් පරිසරයක කළහැකි අන්කිසිත් නොමැතිව ගෙයි ඉදිරිපස ඉස්තෝප්පුවේ බිම දිගාවී අකුරක් නෑර කියවූ ඉරිදා දිවයින සංග්රහය පුවත්පතේද කිසිදු සිහින නොතිබුණි. එකල කරැණාදාස සූරියආරච්චි හා චන්ද්රසිරි දොඩංගොඩ යන ලේඛකයන්ගේ ලිපි කියෙව්වා නොව උරා බිව්වා යැයි පැවසුවොත් මා නිවැරදිය. 

දිනක මේ විසල් ලිපි අතර තිබූ එක්තරා පුංචි තීරැ ලිපියක් අහම්බෙන් කියැවූ මට ඒ කතාකරන්නේ මගේම හදවත නොවේදැයි සිතුණේ එය ඒ තරමට අව්යාජ හා ආදරණීය සටහනක් වු නිසාවෙනි. එහි ශීර්ෂය " සත්යවාදියෙකුගේ දිනපොත" විය. එය ලියා තිබුණේ මා කලින් සඳහන් කල අනිකුත් සුනිළුන් අතර වුන් " සුනිල් අයියාය" හරියටම කියනවානම් සුනිල් මාධව ප්රේමතිලක නම්වූ මානව හිතවාදියය. සත්යවාදී පත්රකලාවේදීයය. මහා කවි මීමන ප්රේමතිලකයන්ගේ ආදරණීය පුත්රයාය. 

එතැන්පටන් දිවයින ඉරිදා සංග්රහය අතට ලැබුණු විගස මගේ නෙතු මුලින්ම සොයා ගියේ " සත්යවාදියෙකුගේ දිනපොතයි". ගත දාහයෙන් තෙමූ ඒ කර්කශ අව්වේ ගිනි රශ්මිය මේ සහෘද සටහන් කියවද්දී මට නොදැනිණි. වියළි සුළඟේ හමා ආ මිනී පිළිස්සෙන සුවඳ මගේ නාසයේ නොවැදිණි. ඒ සටහන්වල වූ අව්යාජත්වය අපේකමනම් එයයි. 

1986 ජූලි12 එතුමාගේ දිනපොතේ සටහන වූයේ මෙසේයි. 

" තාත්තා මිය ගොස් අදට වසර 21 කි. හාමුදුරැවන්ට දානයක් දීමට අම්මා තුළ ආශාවක් තිබුණත් හැම දෙයකටම හරස්වන ආර්ථිකය එයටද හරස් විය. හිඟන මිනිසුන්ට කෑම පාර්සල් කීපයක් බෙදා දීමට තීරණය කළේ ඒ නිසාය. ඒවා බෙදා දීමට වෙලාවක් ලැබුණේ නැත. නගරය මැද කෑම පාර්සල් අතරැදහන් වූවා සේය. රටේ වැඩි දෙනා හිඟන්නන් වී ඇත. "

" තාත්තා ගැන මට දුකක් නැත. ඔහු සුන්දරත්වය විඳ මිය ගිය මිනිසෙකි. එහෙත් අද සෑම දෙයක්ම අසුන්දර වී ඇත. ඔහු ලියූ දේ අද ලිවිය යුතු නැත. " 

එදා දෑසේ කඳුළු පුරවාගෙන අතේ ශත පහක් නැති , අනාගතය ගැන කිසිඳු නිශ්චිත නිගමනයක් නොමැති හා මරණයේ දොරකඩ වුන් තරැණයකු ලෙස මා මේ සටහන කියැවූ බව මට අද මෙන් මතකය. 

එතුමා ලියූවේ අපේ කතාවයි. අපගේ හෘදසාක්ෂියයි. එම සටහන් හා අප , දෙදෙනකු නොව එකකු වූයේ එහෙයිනි. 

භීෂණය , මර්දනය සහ ඝාතනයට එරෙහිව වසර ගණනාවක් තිස්සේ පුවත්පත් කලාවේදියෙකු තම පන්හිද මෙහෙයවමින් කළ හුදෙකලා අරගලයනම් එයයි. . එමෙන්ම එය හුදෙක් නමට පමනක් සිටින බොහෝ කාඩ්බෝඩ් සත්යවාදීන්ගේ මෙන් නොව මුළු ආත්මයෙන්ම සත්යවාදීවූ සැබෑ මිනිසෙකුගේ හද ගැහුණු  රාවයයි. 

එහෙත් එදා අප වෙනුවෙන් ලියූ, පීඩිත පංතිය වෙනුවෙන් හඬක් නැගූ එතුමාගේ පන්හිඳ අද නිහඬව ගිලන් ඇඳකය. එතුමාට ඇවිදින්නට පවා නොහැකිය. ආර්ථිකය අඩපනය. 

සුනිල් මාධවයන්ද තවත් අපට වුන් යුක්තිගරැක මිනිසුන් කිහිප දෙනෙකු මෙන් සමාජය වෙනුවෙන් වැඩකළා මිස හරි හම්බකර ගත්තේ නැත. අප ඔහුට ආදරය කෙරැවාට වඩා දස දහස් ගුණයකින් ඔහු අපට ආදරය කළේය. දැන් අපට ගිලන්වී අසරණව සිටින ඔහු වෙනුවෙන් ඒ අපට දැකවූ ආදරයට හා සමාජයට කළ සේවයට කළගුණ දැක්වීමේ අවස්ථාව උදාවී ඇත. අප සිතා නොසිටියත් එතුමාගේ ධර්මය හා ඇදහීම එය නොවුණත් රැපියල් ශත නැතිව කිසිම දෙයක් කළ නොහැක. එහෙයින් එතුමා බලන්නට ගොස් කළ හැකි උදව්වක් සපයාදී එතුමාට ශක්තියක්වීම අප සැමගේම යුතුකමය. වගකීමය. ඔබට හැකිනම් ඔබගේ වටිනා කාලයෙන් විනාඩි කිහිපයක් වැයකොට එතුමාට කළ හැක උදව්වක් තිබේදැයි බලන්න. මන්ද නැතිවූ දිනෙක දුක් වනවාට වඩා හෝ ගුණ ගයනවාට වඩා එය බෙහෙවින්ම වටිනා ක්රියාවක් වන බැවිනි. 

සුනිල් මාධවයනී, දයාබර සුනිල් අයියේ ඔබට ඉක්මන් සුවය පතමින් මම ඔබගේම දිනපොතේම සටහනක් මෙලෙස ලියා තබමින් අදට නතරවෙමි. මන්ද ඒ සටහන් අදටත් වලංගු හෙයිනි. ඔබට චිරං ජයතු! 

" 1986 ජූලි 11

ජීවිතය බෙහෙවින් ඛෙදජනකය. මෙබඳු කලක ජීවත්වීමට සිදුවීමත් ජීවන අරගලයට මුහුණ දීමට ඇති අපහසුතාවයත් එයට ප්රධානම හේතූන් යැයි මට සිතේ. ජීවිතය මොහොතින් මොහොත පරවෙමින් ගිලිහී යන දෙයක් මිස යළි යළිත් දළු ලමින් ලෝකයට එක්වන දෙයක් නොවන බව සත්යකි. එනමුදු මිනිසෙකු මිය යන තුරැම ජීවත් විය යුතය. ඒ සඳහා මේ දින පොත මට අනුබලයක් වනු ඇත. බොහෝ කලකට පසු යළිත් දිනපොත ලිවීමට සිත්වූයේ එනිසාය. රැපියල් ශත රජකරන යුගයක රැපියල් ශත නැති එවුන් අපායක ජීවත් විය යුතුය. සිහිනෙන් දුටු සුන්දර වූ පුෂ්පයක් මෙන් මනස විකසිත කොට ගෙන මිරිඟුවක් පසු පස දිව යන පාදඩයකු වීමට මා සූදනම් නැත. මා දකින, අසන සහ සිතන සත්ය තුළ ජීවත් වීමට මේ දිනපොත මට පිටුවහලක් වනු ඇත. එය මම අත්දැකීමෙන්ම දනිමි. මා පිළිගන්නා සත්ය මෙහි ලියන්නට කිසිවෙකුගෙන් හෝ අවසර අවැසි නැත. කිසිවකුටත් බියවිය යුතු නැත. සත්ය සමග ජීවත්වෙන්නා සැබවින්ම ජීවත්වන බව මම පිළිගනිමි. "

චන්දන ගුණසේකර- එක්සත් රාජධානිය