අමරණීය මිනිසකුගේ නික්ම යාම........

I

ඒ 1990 වසරයි. විරාමයකට පසු මානව මානවිකාවන් නැවතත් සරසවියට ගාල්වූ යුගයයි. 

පළමු වසර සිසුන් ලෙස පේරාදෙණිය සරසවියේ ඉංජිනේරැ පීඨයට ඇතුළත්වූ අපට මුහුණ දීමට සිදුවූයේ අභියෝග රාශියකටය. 

නවක වධය, කඩ්ඩ පොලිෂ් නැතිකම හා දෙමාපියයන්ගෙන් වෙන්වී තනිවම දිවියට මුහුණදීමට සිදුවීම ඉන් ප්රධාන තැනක් ගත් අතර ගුරැවරැන් හා උපදේශකවරැන් හමුවේද අප මහා ලිලිපුට්ටන් සමූහයක් විලසින්  අපට හැගුණි. එමෙන්ම දිස් වුණි. 

මහා ඇඳුරන් හා අප අතර තිබුණේ අහසට පොළොව වැනි ඉතා දුරස්ථ සම්බන්ධයකි. බොහෝ ඇඳුරැතුමන්ලා අප දෙස ඔළුව උස්සාවත් බැලුවේ නැත. කොරිඩෝවකදී මුහුණටම හමුවූවත් බොහෝවිට ඔවුනට අපව වෙන ලොවකින් ආ සතුන් කොටසක් ලෙස දිස්වූයේ දැයි නොදනිමි. 

මේ අතර එක් ගුරැවරයෙකු කෙතරම් ඉක්මනින් පාඩම කරගෙන ගියාද කියතොත් එතුමා එක අතකින් කළු ලෑල්ලේ ලියූ සටහන් අනික් අතින් මැකුවේය. සටහනක් ගසා ගැනීමට වෙනම සටනක් කිරීමට බහුතරයකට සිදුවිය. ඒ අතරම නොදන්නා ඉංග්රීසියෙන් වක්කඩ කැඩුවාසේ දෙසාබෑ වදන් අහුලාගෙන හිතේ තබා ගැනීම නම් කෙසේවත් කළ නොහැකි විය. 

මේ අතර උත්තුංග දේහධාරී හිස කෙළින් තබා ගෙන ඉතාමත්ම තේජාන්විත ගමනින් සක්මන් කරන එහෙත් සුදු පැහැවූ ඝන දෙබැමට යටින් කරැනා ගුණයෙන් පිරැනු නුවන් යුගලයක් හිමි මහාචාර්ය වරයෙකුද වූයේය. එතුමා දේශන ඉතාමත්ම සන්සුන්ව අපට හොඳින් වැටහෙන බසකින් ඉදිරිපත් කළේය. කෝච්චියක් ඇල්ලීමට  දිවයාමේ හදිසියක් එතුමාට නොතිබුණි. සිසුන් සමඟ බොහෝ සුහඳ විය. 

කාකි පැහැ බැගී කලිසම ඇඳ එයටම ගැලපෙන ලා පැහැයෙන් යුතු හොඳින් මැඳ තිබූ පිරිසිදු අත්කොට කමිසයකින් එතුමා නිතරම සැරසී උන්නේය. 

එවකට ඉංජිනේරැ පීඨයේ යාන්ත්රික ඉංජිනේරැ දෙපාර්තුමේන්තුවේ ප්රධානියා වූ එතුමන් වෙන කවුරැන් හෝ නොව මහාචාර්ය මහලිංගම් මහතාය. 

එතුමාට තිබූ මෝටර් රථයද එතුමා මෙන්ම අපූරැ විය. මොරිස් මයිනර් වර්ගයේ පැරණි ඉංග්රීසි කාරයක් වූ එහි ප්රමිතිය,  එතුමා එය කෙතරම් පරිස්සමින් හා ආදරයෙන් පරිහරණය කළාදැයි කීමට කඳිම නිදසුනකි. එහි ඇංජිම තරම් ටියුන්වූ ඇංජිමක් එංගලන්තයේවත් තිබුණාදැයි සැක සහිතය. යමෙකු තම වාහනයට සලකන අයුරැ හා එය පවත්වාගෙන යන අයුරැ තම දිවි පැවැත්මේම මිනුම් දණ්ඩක් යැයි මම විශ්වාස කරමි. 

එතුමා මෙතරම් ආදරයෙන් හා සැලකිල්ලෙන් තම සිසුන්ට, සරසවියට පමණක් නොව අජීවී තම වාහනයට පවා එක විලසින්ම ගෞරව කිරීමෙන්ම එතුමාගේ උතුම් ගුණකඳ අපට පසක් වනු ඇත. 

සරසවියෙන් අප පිටවී වසර විස්සකුත් සම්පූර්ණ වූ මේ වසරේ,  අද උදයේ අපට කවදා හෝ අසන්නට ලැබෙන ඒ දුක්මුසු පුවත දැනගන්නට ලැබිණි. එනම් මහාචාර්ය මහලිංගම් මහතාගේ නික්මයාමයි. එතුමා අද උදෑසන අප හැර ගොසිනි. 

අප කිසිවෙකුටත් නොගොසින් සිටිය නොහැකි ඒ ගමන යෑමට අද උදයේම එතුමන් පිටත්ව ගොස් ඇත එහෙත් මම ඔබට සුබ ගමන් හෝ සාමදායේ සැතපෙන්න යැයි නොපතමි. මන්ද ඔබවන් මිනිසුන් සැමදාම අපේ හදතුළ වෙසෙන අමරණීය මිනිසුන්ම වන බැවිනි. 

චන්දන ගුණසේකර- එක්සත් රාජධානිය