පරිත්‍යාගය- තුන්වන කොටස

ලාම්පුවේ එළියට දිස්නෙ ගැහුවෙ කඳුළු. ඇස් වල ඉඳන් කඳුළු ගංගාවක් කම්මුල් තෙමාගෙන පහළට ගලනවා. රැවුල කඳුළින් පෙඟිලා. මට ගැහැණු අඬනවා ඕන තරම් ඉවසන්න පුළුවන්. ඒත් පිරිමියෙකු කඳුළු හලනවා උහුලන්නෙ නෑ. මගෙත් ඇස් බොඳවේගෙන යන බව මට දැනුණා. 

" ඒක බොහොම දිග කතාවක් පුතා" එහෙම කියලා මම අතට දුන්නු වීදුරුවත් උඟුරටම හලා ගත්තා. 

" උත්පලයි මමයි එක ගමේ. අපි එකම ඉස්කෝලෙට ගියේ. උත්පලා හරිම ලස්සනයි පුතා. අපේ මුළු ගමේවත් ඉස්කෝලෙවත් හිටියෙ නෑ එච්චර ලස්සන කෙල්ලෙක්. එයාගෙ තිබුණු ලස්සන ඇස් දෙකට මම හුගක් ආදරය කළා. ඒ ඇස්වල දගකාරබවක් තිබුණත් සාරාගී බවක් ගෑවිලාවත් තිබුණෙ නෑ. ඒ උණත් එයා මගෙ දිහා බලන කොට ඒඇස් අමුතුම කාන්තියකින් දිලිසෙන බව නම් මට තේරුණා. එයාට හරිම හැඩ ඉණ ගාවට විතර දිග කොණ්ඩෙකුත් තිබුණා. කොණ්ඩ කරල් දෙකකට ගොතල එයා ඉස්කෝලෙට ආවෙ මම දවසක් එයාට එහෙම කොණ්ඩෙ දාගෙන එන්න කියපු නිසා. ....."

" අපි දෙන්නා බොහෝ වෙලාවට පාඩම් වැඩ කළෙත් එකටමයි. දකින හැමෝමත් අපේ යාළුවොත් හිතාගෙන හිටියෙ අපි පෙම්වතුන් කියලා. ඒත් අපි කවදාකවත් ආදරයක් ගැන කතා කරල තිබුණෙ නෑ. ඒක දැනගෙන හිටියෙ අපි දෙන්න විතරයි. ඒ වුණාට එයා මටත් මම එයාටත් අසීමිතව ආදරය කළා. එහි අවසානය මොකක්ද කියල අපි දෙන්නම දැනගෙන හිටියෙ නෑ. අපිට දැන ගන්න උවමනාවක් තිබුණෙත් නෑ. මේ විදිහට කාලය නිසොල්මනේ ගතවුණා."

" ඉතිං ? ඉතිං?? " මම ඇහුවෙ තව විස්තර දැන ගැනීමේ කුතුහලයෙන්. 

" ඔව් පුතා. මම කියන්නම්. මගෙ හිතට සහනයක් ඒක...... ඔව් මට මතකයි ඒ දවස. එදා තමයි අපේ ජීවිත වෙනස් වෙන්න අඩිතාලම වැටුණේ. "

" එදා උදෙන්ම අපේ පංතිය භාර ගුරුතුමා, පෙරේරා සර් පංතියට ආවෙ අළුත් ශිෂ්යයෙකුත් එක්ක..හරිම හුරුබුහුටි කඩවසම් කොල්ලෙක්. ඒත් අළුත් මුහුණු ගොඩ දැකල බය වෙලා වගේ හිටියේ. සර් එයාව පංතියට හඳුන්වලා දුන්නා. "

" ළමයි ඔයාලා මේ අළුත් යාළුවව හඳුනාගන්න. එයාගෙ නම පාලිත සමරවික්රම. මේ පළාතට පදිංචියට අලුතින් ආවේ. මෙයාගෙ තාත්තා තමයි අපේ පොලිසියට අලුතින් ආපු එච් කිව් අයි මහත්තයා මිස්ටර් කින්ස්ලි සමරවික්රම. " එහෙම කියල සර් පංතිය සිසාරා ඔහුගෙ උකුසු ඇස් මෙහෙයුවා. 

" ආ.... පාලිත ඔයා ගිහින් අර තුන්වැනි පේළියේ කෙළවරේම ඉන්න පරක්රම ළඟින් වාඩි වෙන්න. " 

එහෙම කියල මගෙ දිහාවට හැරුණු පෙරේරා සර් " පරාක්රම මේ පාලිතට අනෙක් අයවත් හඳුන්වල දීලා එයාට ඔයාගෙ නෝට්ස් එහෙම ලියා ගන්න දෙන්න ඕනෙ. හෙඳද?". 

මම " හොඳමයි සර් " කිව්වෙ බොහොම ගෞරවයෙන්. ඒ වගේම පුංචි අභිමාණයකුත් හිතේ රඳවගෙන. පාලිත මගෙත් එක්ක ලස්සනට හිනා වෙලා මගෙ එහා පැත්තෙ පුටුවට ආවා.

පාලිතගෙ තොරතුරු දැනගන්න විවේක කාලය එනතුරු අපි හැමෝම බලං හිටියෙ බොහොම නොඉවසිල්ලෙන්. 

බෙල් එක වැදුණ විතරයි ළමයි රංචුව පාලිතව වට කරගත්තා. එයාලගෙ ගම මාතර. ඊටපස්සෙ තාත්තට මාරු වීම් රට පුරාම ලැබෙන කොට ඒ ඒ පළාතට එයාලත් යනවලු. මේ එයාගෙ එකළොස්වෙනි ඉස්කෝලෙ කිව්වම අපි විශ්වාස කළෙත් නෑ. මෙහාට ආවෙ අනුරාධපුරයෙ ඉස්කෝලෙක ඉඳල කිව්වා. 

මෙහෙම විස්තර කතා කර කර ඉන්නකෙට මට හදිසියෙම යම් අඩුවක් දැනුණා. අනෙක් ළමයි ඔක්කොම වගේ හිටියට උත්පලා පේනවත් හිටියෙ නෑ. මම ඉක්මනට එහාට මෙහාට දුවල එයාව හෙව්වා. අපි බොහෝ විට විවේක වෙලාවට ඉඳගෙන ඉන්න නා ගහ යට තියෙන බංකුවෙ උත්පලා වාඩිවෙලා ඉන්නවා මම දුරටම දැක්කා. මම ළඟට යන කොට තමයි දැක්කෙ එයා බොහෝ ඈතට දෑස් යොමාගෙන බර කල්පනාවක ඉන්න වග. වෙනද වගේම නා ගහ මල් පොරවගෙන හිටියත් වෙනද දැනෙන ඒ මම ආසම කරන නා මල් සුවඳ නම් එදා දැනුණෙ නෑ. 

" මොකද ළමයො ඔයා මෙතන තනියම? මම බැලුවා කොහෙද කියල" මම දුර ඉඳලම මෙහෙම අහගෙන උත්පලා ළඟට ගියා. 

" අනේ එහෙම මොකුත් විශෙෂයක් නෑ පරාක්රම. මගෙ හිස ටිකක් කකියන්න ගත්තා. ඒකයි මම හුළං ටිකක් වදින්නත් එක්ක මෙතනට ආවෙ. "

උත්පලා එහෙම කිව්වත් වෙන මොකක් හෝ ඇති කියල මට හිතුණා. මොකද ඒ වෙන කොට මටත් වඩා හොඳට මම එයා ගැන දැනගෙන හිටිපු නිසා සහ එයාගෙ පුංචි වෙනස් වීමක් පවා කියවා ගැනීමට තරම් මම එයාට සමීප වෙලා උන්නු නිසා. ඒත් මම වෙනසක් පෙන්නුවෙ නෑ. 

" අපි හැමෝම අර අළුත් ළමයා, පාලිතත් එක්ක කතා කළා. ඔයා විතරයි නාවේ. එයා හරි හොඳයි වගේ උත්පලා. දැන් හිතයි ඔයා හරිම ආඩම්බරකාර කෙල්ලක් කියලා. " මම එහෙම කිව්වෙ බොරු නෝකඩුවක් මුනෙ මවා ගෙන. 

" ආ. . ඇත්තද මම එයත් එක්ක පස්සෙ කතා කරන්නම්. ඒක නෙමේ ඔයා අර මට දුන්න නව කතාවෙ තමන්ට හිමි නැති ආදරයක් උදුර ගන්න තමන්ගෙ හොඳම යාළුවව මරණ සිද්ධිය ගැන මොකද හිතන්නෙ? මිනිස්සුන්ට එහෙම හැසිරෙන්න පුළුවන්ද කියල මට හිතෙනවා සමහර වෙලාවට. ඒත් මට නම් ඒ කතාවෙ ගොඩක් සිද්ධි හරිම තාත්විකයි වගේ. මම ඊයෙ රෑම ඒක කියවල ඉවර කළා. "

" හ්ම්ම්.... ආදරයයි වෛරයයි අතරෙ තියෙන්න පුංචිම පුංචි වෙනසයි. ඒ වගේම හැම කෙනෙකුගෙම ඇතුළෙ පුංචි ළමයෙක් වගේම යකෙකුත් ඉන්නවා. පස්සෙ අපි ඒ ගැන කතා කරමු. දැන් ඉන්ටවල් එකත් ඉවර වෙන්න ළඟයි. එන්න අපි පංතියට යමු. "

" ඔයා යන්න පරාක්රම. මම තව ටිකකින් එන්නම්. "

එතකොට මම උත්පලා දිහා බැලුවා. එයාගෙ මුහණෙ තිබුණෙ විඩාබර පෙනුමක්. මම ගොඩක් ආසකල එයාගෙ දිග කොණ්ඩෙන් මිදුණු අකීකරු කෙස් රොදක් මද සුළඟට එයාගෙ නළල දිගේ නැටුවෙ මට ඔච්චමට වගේ. 

එදා අපි ඉස්කෝලෙ ඇරිල ගෙදර යන කොට උත්පලා හරියට හොල්මනක් දැකල බය වෙලා වගේ මගේ ළඟට දුවගෙන ආවා. 

මතු සම්බන්ධයි....

චන්දන ගුණසේකර- එක්සත් රාජධානිය.