ප‍රිත්‍යාගය - දෙවන කොටස

" මේ මොන යකෙක්ද?" මට කියවුණේ ඉබේටම. හොල්මනක් වද්ද? ඒත් මේ ගතවූ වසර 20 ට නම් හොල්මණක්වත් මාව බලන්න නාපු බව මට නැවත සිහිවුණා. හිත හිත ඉන්න කාලයක් නෑ. වැහි බිංඳු මගෙ මූණට වැටුණෙ ඉදිකටු අනිනවා වගේ. පරණ හා ගරා වැටුණු සොහොන් කොත් දිගේ වතුර ගලාගෙන ගියේ පුංචි දියපාරවල් හිතුණු හිතුණු හැඩයට හදා ගෙන. 

" එයි කවුද ඔතන" මම ආයිත් ඇහුවෙ ටෝච් එක අමුත්තගෙ මූණටම ගහගෙන තවත් ටිකක් සද්දෙ වැඩි කරල. එහෙම්මම මම ටික ටික එතනට ළංවුණා. එතකොට තමයි මම හරියටම දැක්කේ වැස්සට තෙත බරි වෙලා තිබ්බ ඒ මූණ. 

මුහුණ පුරාම ඝනට වැවිල තිබුණු සුදු රැවුල නිසා මේ ඉන්නෙ වයෝවෘධ මහල්ලෙක් බව නම් මට තේරුණා. මිනිහගේ මූණෙ ගිලුණු ඇස් වටා තිබුණෙ වැහි වතුරට වඩා ගලා ගිය කඳුළු කියලයි මට හිතුණෙ. ඒ මනුස්සයා මගෙ දිහා බලලා ඇස් වලින් හිනා වුණා. මට එකපාරටම අපේ තාත්තව සිහියට ආවෙ. 

මගේ අතේ තිබුණ අලවංගුව මම ඔහුට නොපෙනෙන්න බිමට අත ඇරියෙ ඇතිවුණු ලැජ්ජාවට. මගෙ දිහා බලපු ඔහු නැවතත් මිනිය වළලපු අලුත් පස් ගොඩ දිහාවට හැරුණෙ මාව ශතයකටවත් මායිම් නොකර. මෙහෙම විනාඩියක් විතර ගතවෙන්න ඇති. කිසිම හැලහොල්මනක් නෑ. වැස්සෙ සද්දෙ විතරයි. ඒ මනුස්සයා කතා කරන පාටක් නැති නිසා මම ආයෙත් ඔහුට තව ටිකක් ලං වුණා. 

" මේ ලොකු උන්නැහේ, මට තේරෙනවා ඔහෙගෙ දුක. ඒත් අවේලාවෙ ඉන්න ඕන තැනක් නෙමේ මෙතන කියල දන්නෙ නැද්ද? මෙතන වළලපු කෙනා ඔහෙගෙ කවුද කියල මම දන්නෙ නෑ. ඒත් ඇයි අද දවල් නාවෙ? ඔච්චර දුක් වෙනවා නම් ඇයි ඒ මනුස්සයට කාත් කවුරුවත් නැති හිඟන්නියක් වගේ ඉස්පිරිතාලෙ මැරෙන්න ඉඩ දුන්නෙ?" 

මේ ප්රශ්න මාලාව ඔහු හිටපු තත්වය සහ ඔහුගෙ වයස අනුව බොහොම කටුක වුවත් සන්සුන්ව ඔහුගෙන් අහන්න මම වගබලා ගත්තා. 

එතකොට ඔහු නැවතත් ඔළුව උස්සලා මගෙ දිහා බැලුවා. 

" ඒක මහා දිග කතාවක් මහත්තයා. අනේ මගෙ ආදර උත්පලා. " මනුස්සයා මෙහෙම කියල මහ හයියෙන් ඉකි ගහන්න පටන් ගත්තා. 

" මම උත්පලාට මගෙ පණටත් වඩා ආදරය කළා මහත්තයා. "

" ඒක අද ඊයෙ නෙමේ සංසාරෙන් සංසාරෙට එන ආදරයක්. ඒත් මට එයාගෙ හුස්ම ටික යන වෙලාවෙ ළඟ ඉන්න බැරිවුණා. මම හිතුවෙ පාලිත වගේ උත්පලාට කලින් මාත් යයි කියලා. ඒත් මේ මොකක්ද සිද්ධ වුණේ? "

මිනිහ වැලපෙන විදිහ බලා ගෙන මම හිටියෙ බොහොම අපහසුවෙන්. මට මොනවත් හිතා ගන්න බැරි වුණා. මේ මනුස්සයා කවුද? උත්පලා, පාලිත? මොනවද මේ දොඩවන්නේ. මිනිහගෙ බාහිර ස්වරූපය සහ ඇඳගෙන හිටපු ඇඳුම් වලින් ඔහු කවුරු හෝ වැදගත් මහත්තයෙක් බව පෙනුණා. විශාල බෑගයකුත් ළඟ තිබුණා. 

" ලොකු උන්නැහේ, මට තේරෙනවා. ඒත් දැන් ගියදේ ගියා. කරන්න දෙයක් නෑ. ඊටත් මේ මහා වැස්සට තෙමිලා නිකං නහින්න ඕනෙ නෑනේ. යමු යමු මගේ කාමරයට. එතනට ගිහින් අපි කතා කරමු. " කියල මම යෝජනා කළේ ඒකයි. 

මිනිහා ආයිත් සොහොන දිහා බලලා, මුළු ලෝකයම දැවිල පිච්චිලා යන තරමෙ සුසුමක් පිටකළා. ඉන්පස්සෙ ඔළුව වනල මගෙ අදහස පිළිගෙන මගෙ පස්සෙන් වැටුණා. 

මගේ පුංචි කුටියෙ මම නිදා ගන්න ඇඳට අමතරව තිබුණෙ පුටු කබලක් සහ මම ඉඳහිට යමක් කුරුටු ගාන්න පත පොත තියාගන්න මේස පොඩ්ඩ. මම ඔහුට පුටුවෙ වාඩිවෙන්න සලස්වලා ගෑස් ලිප උඩ තිබුණු කේතලයට වතුර පුරවල රත් වෙන්න දැම්මා. කිසිම හා හූවක් නෑ. මම ආයිත් ඔහු දිහා හොඳින් බැලුවා. කාමරයේ තිබූනෙ දුබල එළියක් උණත් ඒ ඇස් මම හොඳින් දැක්කා. විඩාබර වෙලා කඳුළින් පෙඟිලා තිබුණත් ඒ දෑස්වල තිබුණෙ අමුතු දීප්තියක්. අධිෂ්ඨානයක්. 

" මහත්තයා , සීතල යන්නත් එක්ක අපි කෝපි කෝප්පයක් බොමුද?" කියල අහන ගමන්ම මගෙ තුවයක් දුන්නා ඔළුව පිහදා ගන්න. 

" කෝපි එපා නම් තව සැර ජාතිත් තියනවා."

ඒක ඇහුණ විතරයි බිමට යොමුවී තිබුණු ඔහුගේ ඇස් මා දිහාවට හැරුණා. 

" උත්පලා නම් බීමට කවදාකවත් කැමති වුණේ නෑ පුතා. ඒ එයාගෙ තාත්තගෙ බේබදු කම නිසා වෙන්න ඇති. ඉතිං එයා නිසා පාලිතත් බීම නැවැත්තුවා. මමත් නැවැත්තුවා. ඒත් අද ඒ දෙන්නම නෑ. මම දැන් කා වෙනුවෙන් ඒවා රකින්නද? ඕන දෙයක් බොමු පුතා. " එහෙම කියලා අමුතු හිනාවක් දැම්මා. 

මම ඉක්මනට තව වීදුරුවක් හෝදල ගල් අරක්කු ටිකක් ඒකට වක්කරන ගමන් සෝඩා බෝතලෙත් ඔහුට ලං කළා. 

" සෝඩා එපා පුතා" එහෙම කියල වෙව්ලන දෑතින් වීදුරුව ගත්තෙ හරිම භක්තියකින්. ඉන්පස්සෙ එහෙමම උඟුරට හලාගෙන කට ඇඹුල් කර ගත්තා. මම කඩල පිඟානත් ඔහුට ලංකරන ගමන් 

" මහත්තයා කවුද? ඇයි මේ විදිහට දුක් වෙන්නෙ?" කියල ඇහුවා. 

එයා ආයිත් මගෙ දිහා බැලුවා. 

" ඒක මහ දිග කතාවක් පුතා .....අවුරුදු ගණනාවක් කාටවත්ම නොකියපු දිග කතාවක්. " එහෙම කියලා තව වීදුරුවක් දමා ගත්තෙ මෙතන පුරුදු කාරයෙක් වගේ. 

" මේ කතාවෙ අවසාන හරිය උත්පලාවත් දන්නෙ නෑ. " ඒත් පුතා කැමති නම් මම ඒක කියන්නම්. මොකද මම මැරෙන්න කලින් කාට හරි මේක කියන එක මට හිතට සහනයක්. එතකොට මට නිදහසේ මැරෙන්න පුළුවන්. " එහෙම කියල දෙවැනි වීදුරුවත් උඟුරට හලා ගත්තා. ඉන්පස්සෙ බාගෙ බෝතලෙ ඉතුරු වෙලා තිබුණු වඩිය මගේ වීදුරුවට හැළුවා. පාළුවෙ උන්නු මටත් වෙන කරන්න දෙයක් තිබුණෙ නෑ. ඒ වගේම මේ හතරබීරි කතාව දැනගන්නත් මට පුදුම ආසවක් ආවේ. ඊටත් වඩා මේ මනුස්සයව දැකපු වෙලේ සහ හවස අර මිනිය වළලපු වෙලාවෙ ඉඳලම මගෙ හිතටත් මොකක්දෝ විස්තර කළ නොහැකි අමුත්තක් දැනිලයි තිබුණෙ. 

" කියන්න මහත්තයා. මම ආසයි ඒ කතාව දැනගන්න. වැඩියෙන්ම ඒක මහත්තයට සහනයක් නිසා. මම මිනී වළලන , සොහොන මුරකරන සොහොන්පල්ලා තමයි. ඒත් මටත් හිතක් පපුවක් තියෙනවා. " එහෙම කියනකොටම මං ගැනම ඇතිවුණු ආත්මඅනුකම්පාවකින් මගෙ වචන පැටලුණා. එහෙමම මගෙ වීදුරුවත් මම උගුරට හලා ගත්තා.

" මහත්තයා ඉන්න. හංදියෙ පද්මෙ අයියගෙ බාර් එකනම් වහල. ඒත් පිටිපස්සෙන් කතා කරල මට බෝතලයක් ගත්තැහැකි. මම සුටුස් ගාල එන්නම්" කියල එළියට යන්න හදනකොටම මේ මනුස්සයා ඇදල ගත්තෙ නැද්ද බෝතලයක්. 

" කරදර වෙන්න එපා පුතා. මගෙ ළඟ බඩු තියෙනවා. මේක කඩල ගම්මු. " මට මිනිහව ඉඹ ගන්න හිතුණා. කන බොන මිනිහෙක් විතරයි මේවගේ වෙලාවක බෝතලයක අගය දන්නෙ. මට නිකං කප්රුක පහළ වුණා වගේ. 

බෝතලේ කඩල දෙන්නගෙම වීදුරුවලට වක් කරන ගමන් 

" ඉතිං ඉතිං මහත්තයා මේකත් ගහලම  කතාව පටන් ගම්මුකො එහෙනම් " කියල මම එයාගෙ මුහුණ දිහා බැලුවා. ලාම්පුවෙ එළියෙන් දිලිසෙන කොට තමයි මම හොඳටම දැක්කෙ.

මතු සම්බන්ධයි..

පළමු කොටස - https://www.facebook.com/chandana.gunasekera/posts/10209034830978425

චන්දන ගුණසේකර- එක්සත් රාජධානිය